کم توانی ذهنی عبارت است از کارکرد هوشی زیر متوسط معنی دار و وجود محدودیت های همزمان در دو یا چند حوزه از حوزه های مهارت های اجتماعی، کاربرد منابع جامعه، خود راهبری، سلامت و ایمنی، عملکردهای تحصیلی، اوقات فراغت و اشتغال. کم توانی ذهنی پیش از هجده سالگی آشکار می شود.
جزئیات بیشتر در ادامه مطلب + دانلود فایل
پیشینه داخلی و خارجی:
دارد
منابع فارسی:
دارد
منابع لاتین:
دارد
نوع فایل:
Word قابل ویرایش
تعداد صفحه:
29 صفحه
کد:
654 mb
این كودكان با بهره هوشی حدود 50 تا 75، بیشترین تعداد کم توانان ذهنی را تشكیل می دهند. در فعالیت های ذهنی این افراد نقص و اختلال دیده می شود. ولی قسمت عمدۀ این اختلالات در قضاوت و داوری آنها به چشم می خورد. افراد آموزش پذیر دارای نوسان در خلق هستند و به علت نداشتن تفكرانتقادی ، تلقین پذیر اند و خیلی زود تحت تأثیر اطرافیان قرار می گیرند. سازگاری اجتماعی این افراد به شرایط محیطی آنها بستگی دارد. در شرایط محیطی نامناسب خیلی زود دچار انحراف می شوند. این كودكان از لحاظ هوش و سایر قوای ذهنی، در حد كودكان 8 تا 10 سال باقی می مانند و نیازی به نگهداری در مراكز شبانه روزی ندارند( داور منش،1382). این كودكان به دلیل زیر هنجاری رشد ذهنی خود نمی توانند از برنامه های رایج تحصیلی كه در مدرسه عادی ترتیب داده شده است، بهره كافی ببرند. اما اگر آموزش و پرورش مناسب باشد، ظرفیت رشد در سه زمینه را دارند: 1- آموزش پذیری در سطوح ابتدایی ( خواندن، نوشتن و چهار عمل اصلی در سطح مدارس ابتدایی )، 2- آموزش پذیری در تطابق اجتماعی، به این ترتیب كه كودكان سرانجام بتوانند به استقلال نسبتاً مناسبی در جامعه دست یابند، 3- به دست آوردن شغلی كه با آن بتوانند در بزگسالی به طور كامل یا نسبی مخارج خود را تأمین و از خود نگهداری كنند(سیف نراقی و نادری،1386). باید توجه داشت كه در بسیاری از محیط ها، معمولاً یك كودك کم توان ذهنی آموزش پذیر در خلال دوره های نوزادی و خردسالی به عنوان یك فرد کم توان ذهنی شناخته یا متمایز نمی شود. زیرا در سالهای پیش دبستانی انتظاراتی كه از قابلیت های ذهنی كودك می رود، آنقدر سنگین نیست كه کم توانی ذهنی وی را آشكار كند. لذا چنین كودكی در وهله اول ممكن است در مدرسه مورد شناسایی قرار گیرد. زمانی كه توانایی یادگیری دروس مختلف به عنوان مهمترین انتظارات اجتماعی از كودك مطرح می شود. زیرا در اكثر مواقع علائم ظاهری مشخص و آشكاری كه به عنوان کم توانی ذهنی به حساب آیند، وجود ندارد (همان منبع).
پژوهش ها نشان داده اند که برنامه های نمایش درمانی، می تواند به کاهش پرخاشگری در نوجوانان و جوانان کم توان ذهنی پرخاشگر منجر شوند (رایس ، کوییل ، برت و میوکس ، 1999). کوهن (1985)، ویت (1993)، بلوت (1995) و اسچن (1996) فنون نمایش درمانی را در افزایش سازش یافتگی اجتماعی و آموزش های خاص – مانند آموزش مهارت های اجتماعی- به افراد مبتلا به ناتوانی ذهنی بسیار مؤثر دانسته اند. اودوهرتی (1989) پژوهش هایی را درباره تأثیر نمایش درمانی در کودکان مبتلا به نشانگان داون انجام داد و به این نتیجه رسید که نمایش درمانی می تواند تصویر مثبتی از خود در این کودکان ایجاد و آنها را آماده ورود به جامعه کند.
هاردمن، مایکل م؛ درو، کلیفورد ج؛ اگن، ام وینستون.(1388). روان شناسی و آموزش کودکان استثنایی در"جامعه، مدرسه و خانواده ". (حمید علیزاده و دیگران،مترجمان) (چ. اول). تهران: نشر دانژه ( تاریخ انتشار به زبان اصلی: 1948).