آنچه كه تصميم گيري مربوط به ساختار سرمايه شركت هاي كوچك و متوسط را تحت تاثير قرار مي دهد به صورت كشف نشده باقي مانده است. شركت ها به دليل اجراي پروژه هاي سرمايه گذاري سودآور در دسترس، تسويه بدهي هاي موعد رسيده، افزايش سرمايه در گردش و پرداخت سود به سهامداران به منابع مالي متعددي دسترسي دارند. اين منابع، وجوه نقد حاصل از فعاليت هاي عملياتي و فروش دارايي ها (بعنوان منابع داخلي تامين مالي)، استقراض وام بانكي، انتشار اوراق مشاركت و انتشار سهام جديد(بعنوان منابع مالي برون سازماني) را شامل مي شود)(رحيميان، 1380).
توانايي شركت ها در تعيين منابع مالي مناسب از عوامل اصلي بقا و رشد و پيشرفت يك شركت به شمار مي رود، مديريت بايد در زمان روش تامين مالي به هدف بيشينه سازي ثروت سهامداران توجه كند و با توجه به هزينه منابع مختلف تامين مالي و آثار اين منابع بر بازده و ريسك شركت به گزينش منابعي روي آورد كه باعث به حداقل رساندن هزينه تامين مالي شوند.(كردستاني، 1387).
بررسي مطالعات نشان مي دهد كه در شركت هاي كوچك فعال در صنايعي با هزينه ثابت كم ارتباط معنادارتري بين سودآوري و اهرم بدهي عملياتي نسبت به شركت هاي بزرگ با شرايط مشابه وجود دارد و در شركت هاي بزرگ فعال در صنايعي با هزينه ثابت زياد ارتباط معنادارتري بين سودآوري و اهرم بدهي عملياتي نسبت به شركت هاي كوچك با شرايط مشابه وجود دارد، و براي اهداف تجزيه و تحليل سودآوري و ارزيابي شركت ها دو نوع اهرم مناسب و مربوط هستند يكي ناشي از فعاليت هاي تامين مالي و ديگري ناشي از فعاليت هاي عملياتي است. اندازه شركت بيانگر حجم و گستردگي فعاليت شركت است، غالبا شاخص هايي را مبين اندازه مي دانند كه عملكرد شركت را نشان دهد نه ظرفيت فيزيكي آنرا( طرفي، 1385).
اندازه شركت به طرق مختلفي از جمله ميزان فروش شركت، ارزش روز يا دفتري دارايي هاي شركت، ارزش بازار يا دفتري سهام عادي. اندازه بر ساختار مالي و سودآوري شركت موثر است. پژوهشگراني مثل برك (1997) به اين نتيجه رسيده اند كه هر چه اندازه شركت بزرگتر باشد فعاليت آن بيشتر است كه اين امر به سودآوري كمك مي كند. همچنين شركت هاي بزرگتر از اعتبار بيشتري در بازارهاي جهاني سرمايه برخوردارند(طرفي، 1385).
سودآوري صنايع مختلف معمولا يكسان نيست و نسبت هاي سودآوري از صنعتي به صنعت ديگر، تغييرات عمده اي مي تواند داشته باشد. سودآوري متغيري است كه در رابطه مستقيم با ريسك مي باشد و حتي گاهي در ادبيات مالي بين آنها يك رابطه خطي ترسيم و بيان شده است. ساختار سرمايه شركت ها به طور كلي متاثر از ميزان سرمايه مورد نياز و تركيب منابع تامين مالي است. وام و سهام دو جزء اصلي تشكيل دهنده ساختار سرمايه محسوب مي شوند. با توجه به منابع تامين مالي، شركت ها از بازده و ريسك متفاوتي در عرصه بازارهاي تامين سرمايه برخوردار هستند. بنابراين تصميم هاي مربوط به ساختار سرمايه نقش موثري در كارايي و اعتبار شركت ها نزد موسسات تامين سرمايه خواهد داشت. ساختار سرمايه به عنوان مهم ترين پارامتر موثر بر ارزش گذاري و جهت گيري بنگاه هاي اقتصادي در بازارهاي سرمايه مطرح شده است(رابتز، 2003).
عوامل و متغيرهاي مختلف از طريق تاثيرگذاري در انتخاب ساختار بهينه سرمايه، مي توانند سودآور و كارايي بنگاه اقتصادي را تحت تاثير قرار دهند. لذا بررسي ميزان اثرپذيري ساختار منابع مالي شركت ها از پارامترهاي مختلف از جمله ويژگي هاي شركت و همچنين، اهميت شركت ها از لحاظ وسعت عملكرد، سودآوري، امكانات رشد، اندازه و نوع فعاليت، كه تعيين كننده نياز مالي متنوع آنان خواهند بود جايگاه عملكرد شركت ها در بازارهاي تامين اعتبار را مشخص و مديران مالي را نسبت به فرصت ها و تهديدات داخلي و خارجي موجود در مسير اين فعاليتها آگاه مي كند(ايريوتز، 2007).
شماره 162
