شیوه های درمان لکنت در دوران مدرسه تابع دو دیدگاه لکنت روان (اصلاح لکنت) و گفتار روان(روانی گفتار) می باشد. هدف درمانی دیدگاه لکنت روان پرداختن به نگرش فرد نسبت به لکنت و مشکلات عاطفی افراد لکنتی به عنوان یک مشکل زیربنایی است اما در دیدگاه گفتار روان هدف درمانی دستیابی به گفتار روان می باشد.
جزئیات بیشتر در ادامه مطلب + دانلود فایل پروپوزال
متغیرهای اصلی این پروپوزال:
بررسی تاثیر روش درمانی افزایش تدریجی طول و پیچیدگی گفتار GILCU بر کاهش ناروانی گفتار کودکان دبستانی 11- 6 سال مبتلا به لکنت
سال نگارش:
جدید
منابع فارسی:
دارد
منابع لاتین:
دارد
نوع فایل:
Word قابل ویرایش
تعداد صفحه:
35 صفحه
شماره:
430
13 بازخورد مهترین عامل درمان های رفتاری از جمله برنامه GILCU پاسخ مشروط به سیستم بازخورد می باشد. این درمان عمدتاً بر روی اصول تقویت مثبت و بازخورد منفی متکی است. همانگونه که در بالا ذکر شد، در درمان گفتاری کودکان دارای لکنت دو دوسته پاسخ بیشتر مورد توجه هستند: لحظات لکنت و دوره های بدون لکنت. در یک مفهوم ساده تر، لکنت و روانی گفتار جنبه هایی مقابل هم هستند بدین معنی که تغییر در در بسامد وقوع یکی همزمان باعث تغییر در دیگری می شود. بنابراین، تولیدهایی که لحظات لکنت را کاهش یا حذف می کنند گفتاری را به جا می گذراند که از نظر ادراکی بدون لکنت است؛ تولیدهایی که میزان گفتار بدون لکنت را افزایش می دهند الزاماً باعث کاهش وقوع لکنت می شوند.
بنابراین، مناسب بودن استفاده از باز خورد پاسخ وابسته در درمان آشکار می شود. ارائه تقویت کننده های مثبت وابسته به گفتار بدون لکنت، میزان گفتار بدون لکنت بیان شده توسط کودک را افزایش می دهد؛ ارائه بازخورد منفی وابسته به زمان های لکنت، بسامد لکنت بیان شده توسط کودک را کاهش می دهد. از دیدگاه نظری، درمان باید فقط از یکی از جهات قابل دسترسی باشد البته، رویکرد" دو سویه " که ترکیبی از دو شیوه می باشد دارای مزیت های خاصی است. در این فرایند بلافاصله پس از گفتار بدون لکنت، تقویت کننده های مثبت عملکردی ارائه می شوند و بلافاصله بعد از وقوع لکنت بازخورد منفی داده می شوند و بلافاصله بعد از وقوع لکنت بازخورد منفی داده می شود.
هر دوی این وقایع نقش مهمی را در تاثیرات نهایی درمان بازی می کنند. جالب است که به نظر می رسد موارد کاهش در لکنت اساساً به ارائه بازخورد منفی ارائه شده همراه لکنت مرتبط می باشند. به نظر می رسد که تقویت مثبت گفته های بدون لکنت موجب شرکت کودکان در فعالیت های درمانی شود و برای آنها فرصتی ایجاد کند تا در هنگام صحبت کردن به لذت دست پیدا کنند. بنابراین، وقتی که تقویت مثبت و بازخورد منفی با هم ترکیب می شوند اشکال خفیف تری از بازخورد منفی را می توان مورد استفاده قرار داد و از آنجایی که روند درمان به ارائه تقویت مثبت مرتبط است، ارتباط مثبت بین درمانگر و کودک را می توان حفظ کرد و حتی افزایش داد زیرا درمانگر به ارائه تقویت مثبت ادامه می دهد.
استفاده از مفاهیم آموزش برنامه ریزی شده برای طراحی درمان موجب می شود که سنگینی وزنه های بین تقویت مثبت و بازخورد منفی همیشه به نفع تقویت باشد. بدین صورت پاسخ های همراه با لکنت کودک به صورت منفی تقویت می شد؛ برای مثال ، هرگاه کودک ناروان صحبت نمود از گفته "وایستا، روان صحبت کن"استفاده می شد که در اینجا لازم بو تا کودک قبل از ادامه به صحبت نمودن خود، گفته ناروان خود را به شکل روان تکرار کند. گفتار روان نیز با گفته"خوبه" یا با ژتون هایی که در نهایت به پاداش عینی ختم می شد، تقویت می شد(9).
در بررسی نهایی و بعد از اتمام 14جلسه درمانی، صدای ضبط شده کودکان در همان سطوح فوق و با همان ابزارها برای تعیین شدت لکنت توسط محقق مورد تجزیه و تحقیق قرار گرفت.
