استرس بخشی از زندگی روزمره است. استرس حالت یا فرایندي روانشناختی است که در هنگام وقوعش فرد با حوادثی مواجه می شود که آن ها را نسبت به بهزیستی جسمی و روانشناختی خود تهدیدآمیز ادراك می کند. استرس از تعامل با محیط نشات می گیرد و زمانی رخ می دهد که بین فشارهاي موقعیتی و منابعی که فرد در اختیار دارد ناهماهنگی وجود داشته باشد (هزاوه اي، حسيني، معيني، مقيم بيگي و حميدي، 1391).
در چند دهه اخير و با روى آوردن تدريجى جوامع به سمت زندگى مدرن، يكى از معضلات اساسي كه گريبان گير جوامع بشري شده است پديده استرس مي باشد. با صنعتي شدن جهان استرس اهميت ويژه اي پيدا كرده و به طور گسترده اى سلامتي شاغلين را در محيط كار تحت تأثير قرار داده است. عوامل رواني به همراه خطرات فيزيكي، شيميايي، ارگونوميك و بيولوژيك محيط كار يكي از عوامل مخاطره آميز اصلي در محيط هاي كاري محسوب مي گردد و در بين عوامل رواني استرس شغلى از اهميت ويژه اي برخوردار مى باشد، به طوريكه سازمان ملل متحد در سال 1992 استرس شغلي را بيماري قرن بيستم دانست و سازمان جهاني بهداشت بر اساس شاخص بار جهاني بيماري ها، به اين نتيجه رسيد كه بيماري هاي رواني به ويژه استرس، دومين علت ناتواني تا سال 2020 خواهد بود (تانگری ، 2003).
در اغلب جوامع امروزی، حیات انسانی از لحاظ محیط و نحوه زندگی با آن چه در سال های گذشته وجود داشته، تفاوت فاحشی پیدا کرده است. امروزه در اکثر نقاط جهان، به ویژه در جوامع صنعتی و در جوامعی که آشفتگی اجتماعی و اقتصادی، زندگی عادی را مختل کرده است، عوامل تنش زای اجتماعی، بیش از هر زمان دیگری شایع گردیده اند. به طوری که در عصر کنونی تنش را به عنوان طاعون سیاه می-شناسند (ملازم، محمدحسینی، کریمی و زاده باقری، 1384). استرس جزء جدايى ناپذير در زندگي مى باشد كه با توجه به فشار رواني و كيفيت انطباق فرد با آن مى تواند منجر به بيماري و يا تجربه اي مثبت شود. عوامل رواني در محيط كار بر خلاف ساير عوامل زيان-آور محيط كار مختص شغل خاصي نيستند و در همه ي مشاغل به صور مختلف و با درجات متفاوت وجود دارند (لوی و ویگمن، 2000).
همه ی انسان ها در زندگی روزمره در معرض انواع فشارهای روانی و رویدادهای تنش زایی قرار می گیرند که بهداشت روانی و جسمی آنان را تهدید می کند. تنش یک وضعیت نا مطلوب تحریک عاطفی و روانی است و هنگامی فرد در آن واقع می شود که موقعیت را خطرناک یا تهدید کننده آسایش تلقی کند (اکبری، امیرآبادی زاده، پوررضا، واقعی و دستجردی، 1384).