فرضیه تحقیق نوعاً تفاوت یا رابطه مورد انتظار را بیان می کند. در حالی که فرضیه صفر بیان می کند که هیچ تفاوت یا رابطه ای بین متغیرهای مورد نظر وجود ندارد.
فرضیه صفر هنگام استفاده از آزمون های آماری، رجحان می یابد.
هرگز نمی توانید فرضیه تان را تایید کنید، بلکه فقط آن را رد می کنید.
آزمون فرضیه، عبارت از فرآیند عدم نایید یا رد فرضیه است و فرضیه صفر برای این کار، مناسب ترین می باشد (Gall et al., 2007, Gay et al,2006).
گام اول در آزمون فرضیه ایجاد یک فرضیه صفر است.
به عنوان نمونه، فرضیه صفر برای مثال ما می تواند به صورت زیر بیان شود:
بین میانگین نمرات ریاضی دانش آموزان کلاس نهم که از طریق رایانه آموزش دیده اند و دانش آموزانی که به روش سنتی دیده اند، تفاوت معناداری وجود ندارد.
بعد از تنظیم صفر، محقق یک آزمون معنادار آماری را انجام می دهد تا ببیند که آیا فرضیه صفرمی تواند رد شود (یعنی، آیا واقعاً بین گروه ها تفاوت وجود دارد).
این آزمون ما را قادر می سازد تا اظهاراتی از این دست را بیان کنیم:
اگر فرضیه صفر درست است، ما این را یک تفاوت بزرگ بین میانگین های نمونه فقط یک بار در هر یک صد آزمایش خواهیم یافت (p<.01).
به این دلیل ما این را یک تفاوت بزرگ یافته ایم که فرضیه صفر به طور کاملاً احتمالی اشتباه است.
از این رو، ما فرضیه صفر را رد خواهیم کرد و نتیجه خواهیم گرفت که تفاوت بین میانگین های نمونه یک تفاوت واقعی را بین میانگین های جامعه آماری انعکاس می دهد (Gall et al., 2007, p. 138).