افلاطون صورت های مثالی را واقعاً واقعی می دانست؛ در حالی که نیروهای طبیعت را که توسط اندیشمندان یونانی پیش از او مطالعه می شد، تحقیر می کرد.
جزئیات بیشتر در ادامه مطلب + دانلود فایل مقاله
منابع:
دارد
نوع فایل:
Word قابل ویرایش
تعداد صفحه:
50 صفحه
کد:
229 mt
تعریف واقعیت در فیلم داستانی
به طور کلی، آن چه بیشتر در زیبـاسازی واقعیت یا شکل دهی به حقـایق نقش دارد و اصـطلاحاً آن را معنـی دار کرده و از مفهـوم آکنـده می سـازد، ویژگـی های اختصـاصی زبـان سینمای مستند است که در انتقال پیام، مفهوم و ایجاد تأثیر ویژه بر تماشاگر، نسبت به سینمـای داستـانی، متفـاوت و حتی مستقل عمل می کند؛ و از این جنـبه هیـچ نوع دیگری در سینما نمی تواند با آن برابـری کند. در فیلم داستانی، «گزارش» مفهوم پردازش اطلاعات مستند و خارج از جهان پیشنهادی فیلـم نامه وجود ندارد؛ بدین مفهوم هر آن چه به مخاطب عرضه می شود، بر اساس قراردادهای نهـفته در داستـان و مفروضات ذهنی مؤلف اثر پذیرفته می شود؛ حتی در آثار داستانی واقـع گرا نیز محدودیت ها برای گـزارش جزء به جزء واقعیات وجود دارد و هنـرمند از شبیه سازی به وسیله ی آرایه هـای گونـاگون بـرای توصـیف حوادث داستانش سود می جوید. در آثار داستانی شبیه سازی، از طریق آرایش صحــنه، لباس، دکـور و چهــره پــردازی بازیگران صـورت می گیـرد؛ اما در شیـوه مستند چنین اضافاتی بی مورد است و اگر لازم باشد واقعیت تاریخی بازگو شود، ترجیحاً از عکس و فیلم های حقیقی و مواد آرشیوی استفاده خواهد شد. علاوه بر واقع گرایی، جریان عمده ی دیگر در نگره ی فیلم، تلاش برای وارد کردن مفهوم سنتی رمانتیک هنرمند، فردی ممتاز با قوه ی تخیل، به سینما بوده است.
اساساً مفهوم تخیل، راه میانبری بود که نویسندگان رمانتیک زیبایی شناسی، توسط آن تقویت اندیشه ی کلاسیک به اضافـه ی نحـوه ی بیان تعقل و فن بیان را در یک حامل پرحجـم جای دادند. تخـیل، مفاهیم به اضافه ی تشبیـهات را تولید نمی کـرد؛ بلکه استعاره هایی به وجود می آورد که مفهوم و تشبیه را ادغام کـرده و به یک کـل تبدیل می نمود. به این ترتیب، هنـرمند در سیـنما قادر است استعـاره های بصری تولید کند که در آن، عمل تفکر و عمل فیلم برداری، هم زمان و جدایی ناپذیر هستند. فکــر هنـرمند خلاق این امکان را فراهم می کند که از فـرقی که از قدیـم میان فیلم نامه نویس و کارگردان بود و متن را از اجـرا مجـزا می کرد، فراتر برود. ساختـار به یک کارگردان، یک فرد، مربوط است نه به این دلیل که او نقش هنرمند را بازی کرده است؛ که خود را با دید شخصی در فیلم بیان می کند؛ بلکه بدین سبب توسط نیروی مشغله ی ذهنی اوست که یک معنای ناخـودآگاه و ناخـواسته می تواند در فیلم کشف شود و معمولاً باعث حیرت فرد مذکور گردد. فیلم یک ارتباط نیست؛ بلکه یک چیز مصنوع است که ناخودآگاه به طریقی معین ساخته شده است. تجزیه و تحلیل مؤلف عبارت از پی گیری یک فیلم تا اصل و منشـاء آن تا منبع خلاق آن نیست؛ این عبارت از پی گیـری یک ساختار در درون اثر است که بعداً می تواند روی مبـانی تجربی، به یک فرد، کارگردان، منسوب شود. نگـره ی مؤلـف برای مسأله ی ارزیابی، اشـارات مهمی دارد. زیبایی شـناسی رسمی، مسأله را به صورتی قابل پیش بینی می انگارد. اثر خوب اثری است که هم یک معنای منحنی و هم یک شکل پیچیده ی مطابـق آن دارد که با هـم مزدوج شده، وحدت یافـته اند. یا با یکــدیگر هم شکل هستند (کلاسیک). بنابر این منتقد، برای نشان دادن ارزش یک اثر، باید بتواند «محتوا» را تشخیص دهد که این امر چه گونه با حداقل زیان یا کمبود در علائـم خود متن که طـرح آن به نحــوی است کـه به اثـر به عنـوان یک کل استحـکـام می بخـشـد، بیــان شده اسـت «حقیقــت». محتوا به عنوان چیـزی شبیـه حقیقت علـمی درنظر گرفتــه نمی شود؛ بلکه بیشتر مانند حقیقــت «انسانی» تصور می شود. عصـاره ی دنیای تجربه ی انسانی، به خصوص تجربه ی حاصل از تقابل آدم ها. (وولن، 1384: 7- 164)
ویژگی واقعی و عینی بودنِ موضوع در سینمــای مستند قاطعیت و بی پیرایگی متقــاعد کننده ای به آن می دهد که سینمای داستانی را از آن نصیبی نیست. در این جا مستند ساز که معنا یا شکل دهنده ی مضامینی واقعــی است، به مرحله ای از خلاقیــت هنری دست می یابد یا با وظیفه ای ویژه مواجـه است که فیلم ساز داستانی با آن بیگانه می باشد و آن عبارت است از تطـابق واقعیت بیــرونی اثر مستند، یعنی موضـوع ضبـط شده یا تأثیـر پذیـرفته، یا واقعــیت درونی آن یعنی موضـوعی که باید در «تفسیر خلا قه ی واقعـیت» (بنابه تعریف گریرسون) شکل گیرد و مدون شود. در این نوع عرصـه، مستـند ساز نسبت به سینمای داستانی با استقلال عمل بیشتری به تغییر و شکل دهی خلاق واقعیت می پردازد. به تعبیر دیگر، به کمک هنر می توان با یک واسطه، واقعیاتی دیگر را که ورای واقعــیات مربــوط به خودمان است، تجربه کنیم و به شکل عاطفی با زندگی، شرایط و موضوع های ناآشنا درگیر شویم. با بررسی واکنش هایمان در زمینه ای تازه افـق نگاهمان گستـرده تر می شود. مثلاً واقعـیات مربـوط به رویـدادی چـنان دور مثل جنگ جهانی دوم تغییر نکرده است؛ اما ممکن است چشـم انداز عاطفی ما با دیدن فیلـمی از منظری جدید برانگیخته شود.
