وقتی که از «شعر پارسی» سخن به میان می آید، ناخودآگاه نام رودکی در ذهن زنده می شود، زمانی که از «حماسه» سخن می گوییم، نام بلند «فردوسی» در ذهن و جان هر ایرانی نقش می بندد.
جزئیات بیشتر در ادامه مطلب + دانلود فایل مقاله
منابع:
دارد
نوع فایل:
Word قابل ویرایش
تعداد صفحه:
50 صفحه
کد:
152 mt
وقتی که از «شعر پارسی» سخن به میان می آید، ناخودآگاه نام رودکی در ذهن زنده می شود، زمانی که از «حماسه» سخن می گوییم، نام بلند «فردوسی» در ذهن و جان هر ایرانی نقش می بندد، حماسه، وطن و غرور ملی سه ضلع بلند منشوری هستند که فردوسی آن را بر پایة خرد، دانش و دین بنیان نهاده است. (مظفری، 91:1389). فردوسی طوسی، استاد بی همتای شعر فارسی، بزرگترین حماسه سرای ایران و یکی از حماسه سرایان بزرگ جهان است. (حسینی کازرونی،57:1387). در پهنة ادب فارسی و تاریخ قوم ایرانی مردی به بزرگی فردوسی، کتابی به شکوهمندی شاهنامه و شهری به بزرگی طوس نداریم و در بسیاری از ادب و تاریخ ملل دیگر هم. (یاحقی،28:1388).
فردوسی، همچون تمامی بزرگان ادبیات کلاسیک، مانند هومر، شکسپیر، دانته و... به همه جهانیان تعلق دارد. فردوسی علاوه بر ایران، محبوب ترین شاعر در سرزمین های فارسی زبان – همچون تاجیکستان و افغانستان - و شاعری تأثیرگذار در آسیا و اروپا بوده است. (نامورمطلق،167:1388). برانداز کردن رویدادها و مناسبات گذشته با دید زمان و در نتیجه نامیدن گذشته به کمک مفاهیم زمان، یکی از ویژگی های ادبی و آرمان پروری فردوسی است. (عبادیان،158:1369).
از خصایص فردوسی پاکی زبان و عفت لسان اوست. در تمام شاهنامه یک لفظ یا یک عبارت مستهجن دیده نمی شود، و پیداست که فردوسی برخلاف غالب شاعران از آلوده کردن دهان خود به هزلیات و قبایح احتراز داشته است. (فروغی – یغمایی،35:1386). مایه ور از ذوقی سرشار و خیالی پر دامنه و زبانی گشاده و دیدی فراخ و طبعی لطیف و دلی از عشق مردم مالامال و خویی نرم و اعتقادی استوار و واقف به نتایج کار خود، یعنی زنده کردن عجم به پارسی کتاب خویش، زنده کردن فرهنگ این سرزمین از دیرباز تا زمان خود، زنده کردن بزرگمنشی و آزادی مردم آن. (دبیرسیاقی،7:1378). صاحب شاهنامه فرزانه ای خونگرم بود که طبع لطیف و خویی پاکیزه داشت و سخن او از دروغ و بدگویی و چاپلوسی به دور بود. تا می توانست الفاظ ناروا و دور از اخلاق و ادب به کار نمی برد، به طوری که این کتاب از حیث اخلاقی و انسانی یکی از پاکترین و شایسته ترین آثار منظوم فارسی است. (یاحقی، 46:1388). تذکره نویسان، فردوسی را به پاکی اخلاق و عزت نفس و سخن بر همة شعرا فزونی و برتری داده اند. در پرهیز او از عبارات ناشایست و کلمات ناپسند تردیدی نیست و خودِ شاهنامه سندی قطعی در این باب تواند بود. او وطن پرستی پرشور و بی قرار بوده و به سرزمین نیاکان خود ((ایران)) عشق می ورزیده است. چنان که هر جا که در شاهنامه به شکست ایران برمی خورد ناله های جان سوز برآورده، مانند آنکه عزیزترین کسانش از دست رفته، زاری می کند و می نالد. (فروزان فر:49:1369). فردوسی، زیبایی های مادی و معنوی ایران زمین را می ستود، و در جهت اعتلاء نام و ارزش های سرزمینِ خود، جوانی و زندگی و آسودگی و هستی را از دست می داد، فقر جای ثروتمندی را می گرفت و پیری به جای جوانی می نشست و این پیر مؤمن و استوار چون کوهی بر سر باورهای خویشتن ایستاده بود و می سرود و می سرود، سرودی را که بدان باور داشت. (رستگار فسائی،19:1369).
