« واژۀ افسانه به معنی فسون، سحر، رام گردانیدن، در فارسی میانه به صورت afsay برگرفته ازupa-saya ایران باستان، مشتق از ریشۀ (sav)say است که به دومعنی به کارمی رود: توانا کردن، نیرو بخشیدن و نیزساییدن، تیزکردن (سودن).
جزئیات بیشتر در ادامه مطلب + دانلود فایل مقاله
منابع:
دارد
نوع فایل:
Word قابل ویرایش
تعداد صفحه:
30 صفحه
کد:
27 mt
قدمت و خاستگاه
« قصه و افسانه اگر قدیمی ترین اثر و کهن ترین تراوش ذهن بشر نباشد، جزو کهن ترین آثاری است که از اندیشه و تخیل بشر بر جای مانده است. افسانه، قرن ها پیش از آغاز زندگی تاریخی بشر پدید آمده است از همین روی تنها روزنۀ نورانی و پرتوی روشنگری است که به تاریک خانۀ قرون و اعصار قبل از تاریخ می تابد. » ( محجوب، 1382: 124 )
افسانه های عامیانه بی تاریخ و زمان اند. عشق به افسانه سرایی و شنیدن آن، در تمام طول تاریخ تمدن با آدمی همراه بوده است. افسانه های عامیانه به آسانی با هر محیط اجتماعی و محلی خود را سازگار ساخته و در عین کهنگی، تازه اند چرا که به صورت نقل سینه به سینه منتقل شده و رنگ و بو و حال و هوای دوران خود را به ادوار دیگر برده اند.
« قصه های عامیانه به قصه هایی اطلاق می شود که به صورت شفاهی یا مکتوب، در میان یک قوم از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است. » (داد، 1375: 234) در بررسی های انجام شده در باب قدمت افسانه ها گفته شده که قدیمی ترین آنها، " قصه ی دو برادر" یا " باتا و آنوبیس "، متعلق به 1250 قبل از میلاد؛ در مصر باستان است اما " برادران گریم " در کاوشهای خود به این نتیجه رسیدند که افسانه های پهلوانی و جادویی را اقوام هند و ژرمنی ( هند و اروپائی ) ابداع کرده اند و اقوام دیگر، آنها را از راه مهاجرت یا ارتباطات فرهنگی از آنها گرفته اند.
