دانلود ضميمه پروتكل درمان وابستگي به مواد افيوني با داروهاي آگونيست (درمان با بوپرنورفين)

بوپرنورفين مشتق نيمه صناعي تبائين ١ است، و تبائين يكي از آلكالوئيدهاي فنانترن ٢ طبيعي، مشتق گياه خشخاش بوده و در اپيوم هم وجود دارد. بوپرنورفين، آگونيست نسبي گيرندة مو ٣ و آنتاگونيست قوي گيرندة آاپا ٤ مي باشد. آگونيستهاي نسبي گيرندة مو، به گيرندة مو متصل شده و آن را فعال ميآنند، اما اين فعال آردن آمتر از آگونيستهاي آامل صورت ميپذيرد. به اين معنا آه با وجود اپيوئيد بودن و داشتن عوارض خاص اپيوئيدها همچون سرخوشي و تضعيف سيستم تنفسي، حداآثر اثر آن آمتر از آگونيست هاي آامل اپيوئيد مانند هروئين و متادون است. به دليل ميل ترآيبي ٥ زياد به گيرندة مو، با اپيوئيدهاي ديگر رقابت مي آند و اثرات آا را بلاك م يآند، و موجب جدا شدن مورفين، متادون، و اپيوئيدهاي ديگر از گيرنده مي گردد. به همين دليل در بيماري آه در بدنش مورفين وجود دارد، ايجاد علائم ترك مي آند. ديگر آگونيستهاي گيرندة مو نميتوانند بوپرنورفين را از گيرنده جدا آنند، و بنابراين نميتوانند اثر آگونيستي اپيوئيد روي توسط بوپرنورفين اشغال شده است. ⯑ گيرندهاي داشته باشند آه قبلا اين مسئله در مورد آنتاگونيستهاي گيرندة مو نيز صادق است، يعني نالوآسان و ديگر آنتاگونيستهاي گيرندة مو نميتوانند بوپرنورفين را از گيرنده جدا آرده و ايجاد علائم ترك آنند. سرعت آهستة جدا شدن بوپرنورفين از گيرندة مو مسئول مدت اثر طولاني آن، ايمن بودن در مصرف مقادير زياد و وابستگي فيزيكي آم است. به همين جهت مي توان آن را يك بار در روز، يك روز در ميان يا با فاصله اي طولان يتر تجويز نمود. بوپرنورفين در دوزهاي پايين به اندازة آافي اثرات آگونيستي اپيوئيد دارد و بنابراين موجب از بين رفتن علائم ترك مي گردد. با افزايش دوز دارو، اثرات آگونيستي آن به صورت خطي افزايش م ييابد تا جايي آه به سطح ثابت ٦ مي رسد و پس از آن افزايش دوز دارو با افزايش اثرات آن همراه نيست.