مدل باور سلامت (HBM)، قدیمی ترین و پرکاربردترین مدل شناخت اجتماعی در روان شناسی سلامت است (روزن استاک، ۱۹۶۶: بكر، ۱۹۷۴: آبراهام و شیران).
در HBM، رابطه ضعيفی بین متغیرهای پیش بین رفتار سلامت وجود دارد (كاتر، ۱۹۹۳) HBM، دو جنبه بازنمایی های افراد از رفتار سلامت را در پاسخ به تهدید بیماری مورد استفاده قرار می دهد: ادراک تهدید بیماری و ارزیابی رفتارها برای مقابله با تهدید. ادراک تهدید به دو باور بستگی دارد. میزان آسیب پذیری ادراک شده در برابر بیماری و میزان وخامت ادراک شده پیامدهای بیماری هرچند این دو متغیر، بوسيله تفاوت های فردی در متغیرهای جمعیت شناختی، فشار اجتماعی و شخصيت تعدیل می شوند، روی هم رفته، این دو متغیر، تعیین کننده احتمال انجام اعمال مرتبط با سلامت هستند. برای اتخاذ رفتاری خاص، گزینه های موجود ارزیابی می شوند.
ارزیابی گزینه ها به نوبه خود به باورهایی در مورد فواید یا کارآمدی رفتار سلامت و هزینه ها با موانع ادراک شده انجام آن رفتار بستگی دارد. بنابراین، افراد هنگامی یک رفتار مرتبط با سلامت را انجام می دهند که اعتقاد داشته باشند، در مورد یک بیماری آسیب پذیر هستند و آن بیماری جدی تلقی شود و اینکه فواید رفتار مورد نظر بر هزینه های آن برتری داشته باشد. دو متغیر دیگر نیز، در این مدل به کار می روند که عبارتند از: نشانه هایی برای عمل و انگیزش سلامت. نشانه هایی برای عمل، راه اندازهایی هستند که فرد را به عمل وا می دارند.
این نشانه ها ممکن است درونی (مانند نشانه جسمی) یا بیرونی (مانند تبلیغات رسانه های جمعی و توصیه دیگران باشند (جنزو بکر، ۱۹۸۴). علاوه براین، همان طور که بكر (۱۹۷۴) گفته است، افراد خاصی ممکن است به دلیل ارزشی که برای سلامتی شان قایل هستند، آمادگی پاسخ به این نشانه ها را ندارند.