شواهدی وجود دارد که کودکان کم رو و جمع گریز معمولا همانند کودکان اجتماعی دارای بهترین روابط دوستانه و دوطرفه ثابت هستند.
اگرچه دوستانی که بهترین دوستان صمیمی یکدیگر هستند هم ممکن است از یکدیگذ اجتناب کننده و قربانی کودکان دیگر شوند. اما سن کودکان در این تحقیق بیشتر بود (کلاس پنجم) و دارای رفتار (نسبتأ غير اجتماعی بودند که این رفتار در بعضی سنین نسبت به سنین دیگر قابل قبول تر می باشد. قبلا اینگونه تصور می شد که کودکان بسیار کوچک اکثرا به موازات رفتار کودکان دیگر رفتار می کنند به جای اینکه با آنها بازی کننده در کنار آنها باشند و اگر چه مشاهدات اخير در مورد کودکان نوپا و پیش دبستانی نشان می دهد که آنها نسبت به این مدل پیشنهادی ارائه شده دارای آگاهی و شایستگی های بیشتری هستند اما بسیاری از نظریه پردازان تنها بازی کردن کودکان را یک پدیده طبیعی در نظر میگیرند و آن را اصلا اختلال نمی دانند.
اضطراب از اجتماع در نوجوانان یک مساله رایج می باشد که بیشتر مورد توجه است چون این دوره سنی دوره ای است که تماس های اجتماعی و ارزیابی های اجتماعی خیلی خود را نشان می دهند و هویتهای اجتماعی در این دوره خیلی بیشتر مورد بررسی قرار میگیرد. هم چنین باید این مساله را نیز به یاد داشته باشیم که کم رویی ممکن است در یک گروه نسبت به گروه های دیگر دارای معایب بیشتری باشد. کم رویی در دخترها باعث ایجاد اضطراب کمتر در والدین می شود تا کم رویی در پسرها که باعث می شود والدین نسبت به این مساله خیلی حساس شوند.
یک سری شباهت های فرهنگی در این رابطه ها و گرووجا وجود دارد اما در پذیرش رفتار کم رویی یک سری تفاوت های فرهنگی نیز وجود دارد. گزارش هایی در مورد رابطه بين رفتار اجتماعی همراه با کم رویی و خجالت و برقراری ارتباط با دوستان در کانادا و چین در مورد کودکان ۴ ساله ارائه شد. کودکان کم حرف چینی واکنش های مثبتی را از طرف دوستان خود دریافت می کردند اما کودکان کم حرف کانادایی از طرف دوستان خود طرد می شدند و دوستانشان مخالف این مساله بودند.
وست و نیومن (۲۰۰۷) در تحقیق در مورد مساله اضطراب در کودکان امریکایی - هندی در شمال کالورینا میگویند که در یک فرهنگ کم حرفی ممکن است قابل قبول باشد در حالیکه در فرهنگ مقابل اینگونه نیست که در فرهنگ اول جدبودن از دیگران و درون گرا از نظر سابقه تاریخی فرهنگی دارای اهمیت می باشد.
نمونه موضوع پیشنهادی :
بررسی تاثیر واقعیت درمانی بر کاهش کمرویی و نارسایی هیجانی دانش آموزان