خودکارآمدی در چگونگی انجام فعالیت، تلاش و استقامت فرد در به انجام رساندن کار مورد نظر موثر است. فراگیرانی که میزان خودکارآمدی شان پایین است از انجام کارها اجتناب می کنند، اما افرادیکه خودکارآمدی بالایی دارند به خوبی در کارها مشارکت می کنند (لینچ، 2006).
از سوی دیگر خودتنبیهی نوعی رفتار خود آزارانه برای کنترل افکار و تصاویر مزاحم ناخوانده است که در افراد به عنوان راهکار مقابله ای رخ می دهد (بخت آور و همکاران، 1386).
نظام های آموزش به شیوه های مختلف می توانند میزان خودکارآمدی دانش آموزان را افزایش دهند. یکی از مهم ترین شیوه های پرورش خودکارآمدی، تمسک به شیوه های اندیشه ورزی به جای اندیشه آموزی است. به باور اغلب صاحب نظران شیوه های آموزش مبتنی بر اصول و روش فراشناخت می توانند به نظام های آموزشی در تحقق این رسالت کمک کنند. یکی از دلایل علاقمندی بسیاری از محققان به حیطه فراشناخت آن است که معتقدند این حوزه تلویحات مهمی در میدان تعلیم و تربیت دارد.
بسیاری از محققین معتقدند که مهارت های فراشناختی نقش مهمی در انواع فعالیت های شناختی از جمله تبادل کلامی اطلاعات، درک مطلوب خواندن، انگیزش پیشرفتف درک کلامی، نوشتنف زبان آموزی، ادراک، توجه، حافظه، حل مسئله، شناخت اجتماعی و ... بازی می کند (یوسف زاده و همکاران، 1391).
به طور کلی آموزش راهبردهای فراشناختی، زمینه درگیری علمی، منبع کنترل درونی، اسنادهای مثبت، انگیزش پیشرفت بیشتر، خلاقیت و سازندگی و خود مسئولیت پذیری را در افراد فراهم کرده و حس اعتماد به نفس در امور زندگی را تقویت می کند و افراد را قادر می سازد تا مشکلات را شناسایی نمایند، فعالیت های خود را در بوته آزمایش و بررسی قرار دهد، آزاد و مستقل عمل کند و بهترین راه حل ها را در امور مختلف ارائه دهد (محبوبی و مصطفایی، 1385).
شماره 82