پایایی و اعتبار (مصاحبه): دامنه مصاحبه همه چیز را در بر می گیرد. از مبادلات میان شخصی و درمانی، تکنیک های بهبودبخش اعتبار و پایایی در اندازه گیری مصاحبه گرفته تا کشف نظامدار ضروریات مصاحبه های استخدامی، پس از روانشناسان بالینی، روانشناسانی که بیشترین درگیری را با فرایندهای مصاحبه داشته اند از حوزه ی روانشناسی صنعتی ـ سازمانی بوده اند.
مصاحبه ای خاص معمولاً تنها یکی از جنبه های فرایند کلی سنجش بالینی است که شامل چند مصاحبه متفاوت و نیز آزمون های مختلف است.
پایایی:
مصاحبه های بسیار ساخت یافته موجب بهبود پایایی می شوند، اما مسائل پایایی را از بین نمی برند.
اکثر متخصصان بالینی تنها در صورتی به سطوح قابل پایایی می رسند که مقوله های موردنظرشان بسیار وسیع باشد.
متغیرهای مؤثر بر پایایی:
اول از هر چیز از مصاحبه کنندگان هدف دقیق مصاحبه را دقیقاً سفت و سخت می گیرند.
برای برخی از مصاحبه گرها آن چه تحت عنوان مصاحبه تاریخچه ی اجتماعی شروع می شود ممکن است به مصاحبه پیش درمان مبدل شود. مصاحبه گر دیگری که با ذهنیتی بسته صرفاً در پی اخذ تاریخچه اجتماعی می باشد احتمال دارد از همان بیمار داده هایی کاملاً متفاوت اخذ کند.
گاهی ممکن است متخصص بالینی درباره آنچه که این مصاحبه قرار است پیش بینی کند آگاه نباشد. یک متخصص بالینی درباره آنچه قرار است پیش بینی کند ممکن است آگاه نباشد. مثلاً وقتی یک متخصص بالینی می داند که در رابطه با یک مورد خاص قصد واقعی از مصاحبه تصمیم گیری درباره بستری کردن بیمار است، سنجش بهتری می تواند انجام دهد.
اما اکثر مصاحبه ها بر مبنایی نه چندان تعریف شده صورت می گیرند که به نظر می رسد تلویحاً به این معنا هستند که گویی می توانیم داده های مصاحبه ای مختلف و چندمنظوره ای به دست آوریم که همه چیز را پیش بینی می کنند.
در برخی موارد، تعریف صفاتی که درجه بندی می شوند یا انگیزه هایی که سنجیده می شوند، روشن نیست. معمولاً متخصصان بالینی وقت لازم برای پروراندن برنامه های مفصل در مورد هر بیمار را ندارند. اگرچه این برنامه ها همیشه ممکن نیست، اما اصول کلی و منابع خطایی که باید کاهش یابند مهم بوده و قابل بررسی می باشند.
سوگیری مصاحبه:
مصاحبه گر گرایش دارند تا عقایدشان را به مصاحبه شونده ها اسناد دهند.
البته این گفته که گاهی پاسخ های بیمار تحت تأثیر خصوصیات مصاحبه گر یا سایر خصوصیات وضعیت می باشد صحت دارد. مثلاً اینکه عدم پایایی بین دو مصاحبه گر صرفاً ناشی از تحریف ساده پاسخ های بیمار توسط آنها باشد غیرممکن است. در عوض، خصوصیات نگرشی یا فردی مصاحبه گر می تواند رفتارشان را متأثر سازد و این تأثیر متقابلاً می تواند بیمار را وادارد تا به هر مصاحبه گر پاسخ متفاوتی بدهد.
مثلاً مصاحبه کننده های مستقر در مورد رفتارهای ناخوشایند گزارش های کمتری داده شود.
اعتبار:
یکی از موضوعات مسأله آفرین درباره اعتبار مصاحبه عبارت از این است که ظاهراً حتی وقتی مصاحبه مشتمل بر پرسش هایی مفید و ساده است که با موضوعات بسیار محدودی سر و کار دارند از قبیل اینکه «امسال چند مسافرت هوایی داشته اید» با مسائلی دست به گریبانیم.
وقتی با مصاحبه های بالینی سر و کار داریم که اغلب تهدیدآمیز و گاهی ذاتاً پیچیده و بغرنج هستند این گونه مسائل فزونی می یابند. اطلاعات و تجارب ممکن است فراموش، واپس رانی، و یا تحریف شوند. در نتیجه اعتبار مصاحبه به طور نامطلوبی تحت تأثیر قرار گیرد.
کانفرو فیلیپس مشاهده کردند که خود گزارشی ها توسط تاریخچه یادگیری شخص و شرایط محرک کنونی تعیین می گردند. بنابراین اگر متخصصان بالینی خود گزارشی ها را به طور خودکار دقیق بپندارند ممکن است در انجام پیش بینی خطاهای بزرگی مرتکب شوند.
پیشنهادهایی برای بهبود پایایی و اعتبار:
1ـ از انگیزه ها و انتظارات بیمار در مورد مصاحبه باخبر باشید. مثلاً نیاز وی به تأیید یا مطلوبیت اجتماعی چه قدر قوی است دانش هشیارانه بیمار راجع به حوادث چه طور است
2ـ از ارزش تحریک کنندگی خودتان باخبر باشید.
3ـ از سوگیری ها و ارزش های فرهنگی خویش آگاه باشید.
4ـ تا حد امکان از راهنمای ساخت یافته یا استاندارد شده مصاحبه استفاده کنید. مصاحبه را حداقل با داشتن طرح ذهنی شروع کنید که مبتنی بر درک شما از قصد مصاحبه باشد.
5 ـ درباره آنچه دقیقاً پیش بینی می کنید، توصیه یا گزارش می دهید مطلع باشید.
6 ـ درباره داده هایی که از بیمار مطالبه می کنید و پیش بینی هایتان بر آن مبتنی است مطلع باشید.
