در متون متعدد، واژه¬های خودپنداره جسمانی، تصویر بدنی ، ادراک بدنی و مفهوم بدنی مترادف با یکدیگر به کار برده شده و برای همه تعاریفی مشابه وجود دارد. اصولا تصور از بدن یا خودپنداره جسمانی هم شامل شیوه¬ای است که فرد توسط آن شیوه بدن خود را ادراک می¬کند (7).
جزئیات بیشتر در ادامه مطلب + دانلود فایل مقاله
پیشینه داخلی و خارجی:
دارد
منابع فارسی:
دارد
منابع لاتین:
دارد
نوع فایل:
Word قابل ویرایش
تعداد صفحه:
56 صفحه
کد:
1596 mg
مفهوم خود – خودپنداره- مدل¬های ساختاری خودپنداره- مدل یک بعدی - مدل¬های عامل مستقل و به هم پیوسته - مدل چند سطحی و طبقه بندی شده - مدل عامل سلسله مراتبی چندبعدی - تقسیم بندی خودپنداره- خودپنداره جسمانی- ابزارهای چندگانه خودپنداره- عوامل موثر بر خودپنداره جسمانی- بالیدگی و خودپنداره جسمانی- تکامل خودپنداره جسمانی- بلوغ- فعالیت بدنی و خودپنداره جسمانی- مدل¬های تاثیر فعالیت بدنی بر خودپنداره جسمانی- شاخص توده بدنی و خودپنداره جسمانی- وضعیت اجتماعی – اقتصادی و خودپنداره جسمانی- پیشینه تحقیقی- تحقیقات مربوط به رابطه فعالیت بدنی و خودپنداره جسمانی- تحقیقات مربوط به بالیدگی و خودپنداره جسمانی- فهرست منابع-
در متون متعدد، واژه¬های خودپنداره جسمانی، تصویر بدنی ، ادراک بدنی و مفهوم بدنی مترادف با یکدیگر به کار برده شده و برای همه تعاریفی مشابه وجود دارد.
اصولا تصور از بدن یا خودپنداره جسمانی هم شامل شیوه¬ای است که فرد توسط آن شیوه بدن خود را ادراک می¬کند (7).
اسمیت (1967) بیان می¬کند که هر شخص یک تصویر ذهنی از بدن خویش دارد که اصلی¬ترین عنصر سازنده شخصیت اوست، ممکن است فکر کند توانایی بدنی خوب یا بدی دارد و یا اینکه فردی لاغر، چاق، کوتاه، بلند یا چیزی بین آن¬هاست.
تصویر بدنی مجموعه¬ای از تصویر، وضعیت بدن، شمای نقش بسته و درک شده آن در مغز و دیگر ادراک¬ها، گرایش¬ها، احساسات و واکنش¬های شخصی است که هر شخص در مورد بدن خود دارد.
فرد در هر لحظه به¬وسیله ارتباط با بدن خود از طریق تصویر بدنی در حال تعادل است.
تغییر یا اختلال از این تصویر ذهنی موجب آشفتگی و عدم تعادل روانی در شخص می¬شود.
تصویر بدنی مفهوم وسیعی دارد و برای درک نحوه ارتباط هر فرد با بدن خود، مفهوم¬های متعددی ارائه شده¬است (2 و 7).
عصب شناس¬ها بیشتر به ادراک بدن توجه داشته¬اند.
این مفهوم شامل تجربیات حسی از بدن و به وجودآمدن شمایی از آن در مغز و همچنین درک وضعیت بدنی در فضا می¬شود.
تجسم اندام¬های خیالی پس از قطع اندام¬ها در ارتباط با این ادراک است.
خودپنداره جسمانی که شامل افکار، احساسات، گرایش¬ها و خاطرات خود در ارتباط با با بدن خود است موجب می¬شود تا فرد مفهوم کلی از بدن خود را در ذهن داشته باشد.
بخشی از «من»که ادراک کننده یا نظاره¬گر تصویر ذهنی فرد از بدن خود می¬باشد، «من جسمانی» نامیده می¬شود.
علاوه بر این، هر فرد تصویری آرمانی از بدن خود در ذهن دارد که همواره بدن خود را با آن مقایسه می¬کند و می¬کوشد تا بدن خود را به آن شکل درآورد یا در ذهن خود تجسم کند (50 و 7).
شاولسون و همکاران (1976) نیز خودپنداره جسمانی را به¬عنوان ادراک فرد از خود که از طریق تجربه و تفسیر او از محیطش در ارتباط با بدنش شکل می¬گیرد، تعریف نموده اند (61). همچنان که تغییرات بدنی اتفاق می¬افتند، خودپنداره جسمانی نیز تغییر می¬یابد.
زمانی¬که تغییرات بدنی کم و ناچیز باشد، همانند اوایل بزرگسالی، حس خودپنداره جسمانی نیز تغییر ناچیزی دارد.
در هنگام بلوغ، افراد متوجه تغییراتی می¬شوند که به سرعت اتفاق می¬افتد و خودپنداره جسمانی نیز از حالت خودپنداره کودکی به خودپنداره بزرگسالی تغییر می¬یابد.
در این هنگام نوجوانان با شرکت موفقیت¬آمیز در فعالیت¬های بدنی، موجب رشد و پرورش خودپنداره جسمانی مثبت می¬گردند.
به همین ترتیب فردی که به کهنسالی روی می¬آورد به دلیل سازگاری با تغییرات به¬وجود آمده با جریان پیری، خودپنداره جسمانی¬اش تغییر می¬یابد.
مثلا فرد ممکن است با بی میلی درباره خودش فکر کند و خود را پیر و غیرجذاب ببیند و یا اینکه احساس کند قابلیت¬ها و توانایی¬های عضلانی¬اش کاهش یافته است.
بنابراین با روند افزایش سن، رضایت¬مندی نسبت به توانایی¬های بدنی کاهش یافته و افراد مسن احساس فعال بودن کمتری دارند (50).
