موضوع رساله دکتری روانشناسی بالینی درباره تشویق و تنبیه با عنوان مقایسه تاثیر تشویق و تنبیه در کاهش رفتاری منفی و مهارت اجتماعی شدن کودکان .

هم تشویق و هم تنبيه را می توان به دو روش مدیریت کرد: به طور مثبت و به طور منفی. بدین روش والدین می توانند از چهار نوع پس رخداد یکی را انتخاب کنند: تنبيه مثبت، تنبيه منفی، تشويق مثبث، تشویق منفی در حیطه تحلیل رفتار کاربردی - کلماتی از قبیل مثبت و منفی به معنی خوب و بد یا مطلوب و نامطلوب نیست. این لغات در مفهوم ریاضی آن استفاده می شود؛ مثبت به معنای اضافه شده و منفی به معنای کسر شده است. اگر شما یک تنبیه مثبت یا تشویق مثبت را اعمال کنید این بدین معناست که شما چیزی را به یک موقعیت خاص اضافه می کنید (به ترتیب، کاهش و افزایش یک رفتار). اما اگر شما یک تنبيه منفی یا تشویق منفی را اعمال کنید، این بدین معناست که شما چیزی را از یک موقعیت خاص حذف می کنید (به ترتیب، کاهش و افزایش یک رفتار). به عنوان مرجعی که بتوان سریع به آن دسترسی داشت، می توانیم چهار نوع مدیریت روش های پس رخدادها را به صورت زیر تعریف و ليستبندی کنیم

تنبيه مثبت: احتمال یک رفتار را به وسیله اضافه کردن چیزی به یک موقعیت می کاهد. (تاکتیک تربیتی معمولی: دعوا کردن) تنبيه منفی: احتمال یک رفتار را به وسیله برداشتن چیزی از یک موقعیت کاهش می دهد (تاکتیک تربیتی معمولی: محرومیت از چیزی یا کاری)۔ تشویق مثبت: احتمال یک رفتار را به وسیله اضافه کردن چیزی به یک موقعیت افزایش میدهد. (تاکتیک تربیتی معمولی: تحسین کردن، ستاره دادن، هفته ای یک بار اختیار تام دادن)۔ تشویق منفی: احتمال یک رفتار را به وسیله برداشتن چیزی از یک موقعیت افزایش می دهد. (تاکتیک تربیتی معمولی شکایت کردن و غرولند کردن) پس رخدادهایی که اغلب اشتباه گرفته می شوند، احتمالأ تشویق منفی و تنبیه مثبت هستند، شاید بدین دلیل که هر دوی آنها به نظر می رسند که ناخوشایند باشند. اما اگر شما تعاريف آنها را دقیق بخوانید، متوجه خواهید شد که تشویق منفی دقیقا متضاد تنبيه مثبت است؛ اولی رفتار را به وسیله برداشتن چیزی از یک موقعیت، افزایش می دهد، در حالی که دومی رفتار را به وسیله اضافه کردن چیزی بر یک موقعیت کاهش می دهد. این دو پس رخداد، کاملا با هم متفاوتند. اگر چه ما اذعان می داریم که تشویق برای اجتماعی بارآوردن کودکان نسبت به تنبيه ارجحیت دارد . اما موقعیت هایی وجود دارند که تنبيه هم لازم است.

اما برای استفاده موثر از تنبیه باید به هشدارهای زیر توجه کرد تنبیه تنها تا حدی موثر است که برای ایجاد یک رفتار دلخواه با تشویق همراه شود. تنبيه هرگز نباید برای انتقام یا تلاقی از یک کودک استفاده شود. تنبیه خیلی سریع اجرا شود تا کودک ارتباط بین یک بدرفتاری خاص و پی آمد آن را درک کند. ارتباطی که بین بدرفتاری و تنبیه در ذهن والدین است ممکن است مانند ارتباطی نباشد که در ذهن یک کودک شکل می گیرد. برای مثال، بیایید والدینی را بررسی کنیم که به خاطر گریدی زیاد کودک خردسال خود به پشت او می زنند (شاید هم گریه خیلی بلند یا خیلی طولانی باشد. در این مورد، به نظر می رسد که والدین این ایده را دارند که کودک درد ناشی از این زدن را با گریه اش مرتبط کرده و بنابراین گریستن را متوقف می کند تا کتک خوردن متوقف شود (و البته دردی را که از این کتک خوردن ناشی می شود متوقف کند.

اما آنچه که والدین فکر می کنند اتفاق خواهد افتاد ممکن است واقعا آن چیزی نباشد که اتفاق می افتد. در حقيقت، کودک خردسال احتمالا درد را با گریه اش مرتبط نمی سازد بلکه احتمالا درد را با والدین مرتبط می سازد. مسلما به عنوان یک پس رخداد، این نتیجه ای نیست که والدین هنگام انتخاب کتک زدن در ذهن داشتند. برای کودک خردسالی که گریه می کند مناسب ترین کار، کاهش ناراحتی او به وسیله ایجاد فعالیتی خوشایند است که البته با تحسين او بعد از توقف گریه همراه می شود. تنبیه در مواردی که کودکان با اراده خود نافرمانی می کنند بهتر جواب می دهد که این امر باعث کنترل رفتارشان توسط خودشان می شود. هنگامی که یک رفتار خاص مانند گریه کردن را دارد که به هیچ وجه در حیطه کنترل کودک نیست، تنبیه هیچ جایگاه ندارد.


موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی بالینی (ایده 375) :

مقایسه تاثیر تشویق و تنبیه در کاهش رفتاری منفی و مهارت اجتماعی شدن کودکان دختر و پسر دوره ابتدایی شهرستان ...