استرس اگرچه متغیری پرکاربرد و شایع است اما هنوز پتانسیل تبدیل به یک موضوع خوب روانشناسی را داراست. بویژه اگر قصد تحقیق در زمینه «بررسی اثر بخشی مدیریت استرس بر ... » را داشته باشیم.
یک زمینه کلیدی مورد علاقه رشد سیستم های فیزیولوژیکی برای مدیریت استرس است. استرس طبیعی بوده و در ماهيت لزوما بد نیست، ولی ما باید از استرس مزمن و یا پایدار اجتناب کنیم زیرا می تواند ضعیف کننده و یا حتی خطرناک باشد. بدن ما راههایی برای واکنش برای کاهش استرس دارد. الوسئاسيس روند فعال عصبی، غددی و عصبی و سیستم ایمنی - غددی عصبی بدن برای انطباق فیزیولوژیکی در مقابل چالش های بالقوه استرس زا است. چالش های انگیختگی افزایش می یابد اما برانگیختگی به یک دوره پیگیری پس از بهبودی نیاز دارد، انگیختگی بیش از حد یا سطح بالای برانگیختگی برای مدت زمان طولانی به آسیب گرایش دارد - بار مزمن آلوستانی که می تواند منجر به بیماری و تغيير در الگوی تنظیم فیزیولوژیکی گردد.
یکی از سیستم های نظارتی مهم که نشان داده می توان آن را با تجربه اولیه به خوبی تنظیم کرد محور هایپوتالامیک- هیپوفیز آدرنال (HPA است. این که ما چگونه به خطر واکنش نشان می دهیم، مهم است. سطح بنیادین فعالیت در محور HPA از واکنش مبارزه قرار در برابر رویدادها حمایت می کند، اما فعالیت HPA به تعديل تأثير وقایع نیز کمک می کند.
در کوتاه مدت این می تواند کار قابل تطبيق، أما HPA مزمن باعث فعالیت بیش از حد سیستم و منجر به عملکرد بدتر خواهد شد. اگر دچار واکنش بیش از حد شود بعد از آن باعث فشار خون بالاء بیماری قلبی و عروقی، سرکوب سیستم ایمنی و مقاومت به انسولین و دیابت می شود. هم چنین می تواند با اختلالات اضطراب، افسردگی، مشکلات حافظه، تأخیر در رشد و افزایش کند ذهنی شود. اگر دچار کمبود واکنش شود با بیماری های خود ایمنی مانند آسم، روماتیسم و آرتروز همراه می گردد.
به نظر می رسد استرس در ابتدای زندگی می تواند باعث واکنش بیش از حد در کوتاه مدت شود و در بلند مدت قدرت عکس العمل را کاهش دهد - که در رفتار با گرایش اضطراب در کوتاه مدت و بی حسی عصبی در بلند مدت نشان داده می شود.
اگر قصد انتخاب موضوعی خوب و نوشتن پروپوزال پایان نامه روانشناسی بالینی درباره استرس را دارید با ما همراه شوید.
