اصطلاح تعارض از جمله مفاهيمي است كه معاني مختلفي از آن مستفاد مي شود. روانشناسان بيشتر به جنبه روانشناختي آن، يعني تضاد هاي دروني و جامعه شناسان بيشتر به جنبه اجتماعي تعارض، يعني تضاد هاي ميان افراد و گروه ها پرداخته اند. در اين ميان پژوهشگران و نظريه پردازان علوم رفتاري و مديريت، به اقتضاي مباحث خود، هر دو بعد را مبناي مطالعات خود قرار داده اند ( ايزدي، 1379).
پوتنام و پل (1987) تعارض را اين گونه بيان كرده اند " افرادی که با یکدیگر ارتباط متقابل داشته و در زمینه اهداف اصلی، اهداف فرعی و ارزش ها بین آن ها اختلاف وجود دارد و افراد، دیگران را به عنوان مانعی بالقوه در جهت اهداف خود تلقی می کنند. در اين تعريف به سه ويژگي تعارض يعني تعامل افراد با يكديگر، وابستگي متقابل و اهداف نا سازگار اشاره شده است. تعارض فرايند مقاومت و مقابله است كه بين گروه ها و افراد در سازمان ها رخ مي دهد. در واقع تعارض استفاده از قدرت در مشاجره و مقابله بر خلاف علائق را شامل مي شود و زمان زيادي را براي پديدار شدن، بيشتر از رويدادي كه به طور آني رخ مي دهد و ناپديد مي شود به خود اختصاص مي دهد. اين تعريف اشاره مي كند كه تعارض مشكلي است كه مديران بايد قادر باشند آن را كنترل كنند ( وگنر و هالنبك ، 2009).
كنتون و پن (2009) دو تعريف از تعارض ارائه داده اند كه جنبه هاي مختلف آن را نشان مي دهد. 1- تعارض، نزاع، مخالفت، ناسازگاري، تناقض، دعوا و عدم توافق و تضاد است. اين تعريف اشاره دارد كه تعارض به نوعي بيرون از خودمان و بين دو يا چند نفر وجود دارد. 2- يك حالت عاطفي كه به وسيله دو دلي، بي قراري، ترديد و تيرگي روابط مشخص شده است. تعارض عبارت است از رفتار عمدي و آگاهانه كه به منظور جلوگيري و ممانعت از تحقق اهداف ساير افراد صورت مي گيرد (مولينز، 1999). والتون و مك كري كه تا حدي بر روي اين مشكل سازماني كار كرده اند، تعارض را تعامل عمدي و آگاهانه دو يا چند واحد پيچيده اجتماعي كه براي تعريف يا باز شناسي شرايط و به هم مرتبط بودن خود در تلاش و تقلا هستند تعريف كرده اند (ايزدي، 1379).
تعارض فرايندي است كه وقتي يك شخص يا گروه، تفاوت ها و تضاد بين خودشان و افراد يا گروه-هاي ديگر را درك مي كنند آغاز مي شود. اين تفاوت ها و تضاد ها ممكن است در مورد علاقه ها، منابع، باور ها و ارزش ها يا فعاليت هايي كه براي آن ها اهميت دارد باشد (گلفند و دروا ، 2008).
مارچ و سايمون (1958) تعارض را به عنوان شكست و ناكامي در مكانيزم هاي استاندارد تصميم-گيري به گونه اي كه به واسطه آن فرد يا گروه، در انتخاب يك راه حل عملي جهت اقدام با مشكلاتي مواجه مي شود، تعريف مي كنند (رحيم ، 2001). تعارض نوعي رفتار است كه ممکن است دو يا چند قسمت در تضاد يا ستيز باشند كه خود از محروميت از فعاليت-ها يا تاثيرگذاري اشخاص يا گروه ها بر يكديگر ناشي مي شود (ليترر ، 1966؛ به نقل از رحيم، 2001).