پژوهشگران همواره از خود می پرسند، که چرا برخی از دانش آموزان در مطالعاتشان سختکوش تر از دیگران به نظر می رسند؟چرا برخی از دانش آموزان مطالعات لازم را انجام می دهند، در حالی که برخی دیگر حتی کتاب درسی را هم باز نمی کنند؟ چرا برخی از دانش آموزان راهبردهای سطحی مانند به یاد سپاری طوطی وار را به کار می گیرند؟ جواب این سوالات به پژوهش و مطالعه دوباره انگیزه فراگیران نیاز دارد.
مثلا دانش آموزانی که می خواهند ارزش ماده ی درسی را بفهمند به احتمال زیاد خواندنی های محوله را خواهند خواند، راهبردهای مطالعه پیجیده را به کار خواهند گرفت و هنگام گم گشتکی کمک خواسته و در نتیجه به پیشرفت تحصیلی بیشتری خواهند رسید. دانش روانشناسی در حیطه ی انگیزش و یادگیری بر یافته های پژوهشی نقش مهمی را در فهم رفتار فراگیران و افزایش توانایی های انگیزشی با آنان از گذشته تا به امروز داشته است (بدری گرگری و حسینی اصل، 1389).
انگیزش فرایندی است که باعث می شود که فعالیت هدفمند راه اندازی و نچهداری شود(پنتریچ و شانک، 2002) و از رفتارهایی چون آغازگری تکلیف، پایداری، صرف تلاش و کوشش استنباط می-شود. به بیان ساده انگیزش چیزی است که افراد را به پیش رفتن وا می دارد، در حال پیش رفتن نگه می دارد و مقاصد را تعیین می کند و نه تنها برای ترغیب دانش آمزان با فعالیت های تحصیلی درگیر می کند، بلکه برای میزان یادگیری دانش آموزان از اطلاعات دریافتی نیز مهم است ( اسلاوین، 2006، ترجمه سید محمدی،1389).
چشم اندازهای روانشناختی مختلف انگیزش را از دیدگاه ها و به شیوه های متفاوتی بررسی و تبیین می نمایند. رفتارگرایان بر پاداش ها و تنبیه های بیرونی به عنوان یک سازه ی کلیدی در تعیین انگیزش فراگیران تاکید می کنند، اما انسان گرایان به جای تاکید بر تقویت وتنبیه بیرونی، بر رشد و توانایی های فردی، احساس شایستگی، خودشکوفایی وآزادی انتخاب تاکید می کنند و شناخت پرایان منشاء انگیزش را افکار و اندیشه ها، انتظارات و اهداف می دانند(بیبانگرد،1386).