پرسشنامه رفتار رانندگي منچستر1 در سال ١٩٩٠ و در ساختمان روان شناسي دانشگاه منچستر، به وسيله ريسن و همكارانش تنظيم و تدوين شد. اين مقياس، در كشورهاي مختلفي مانند انگلستان، استراليا، چين و فنلاند اجرا و اعتباريابي شده است و بر اين ايده اساسي قرار دارد كه خطاها و تخلفات، داراي علل روان شناختي و شيوه هاي اصلاح متفاوتي هستند و بايد بين آنها تمايز قائل شد(به نقل از عریضی و حقایق، 1388).
اينك پرسشنامه رفتار رانندگي منچستر به ابزاري رايج در اندازه گيري رفتارهاي رانندگي تبديل شده است (ديوي و همكاران، ٢٠٠٧). اين پرسشنامه شامل ٥٠ سؤال است كه در يك طيف ليكرتي ٠ تا ٥ درجه بندي مي شود(هرگز= ٠، به ندرت = ١، گاهگاهي = ٢، بيشتر اوقات= ٣، به طور مكرر = ٤ و هميشه = ٥).
سؤالات در دو جنبه با يكديگر فرق دارند؛ يكي در نوع رفتار و ديگري در ميزان خطري كه آن رفتار براي ديگر رانندگان دارد.
رفتار هاي ناهنجار شامل ٤ دسته بودند: خطاهاي سهوي، اشتباهات، تخلفات عمدي و تخلفات غيرعمدي.