در سالیان اخیر، اختلال نقص توجه / بیش فعالی (ADHD) از نظر بالینی، پژوهشی و اجتماعی مورد توجه زیادی قرار گرفته است.
جزئیات بیشتر در ادامه مطلب + دانلود فایل
پیشینه داخلی و خارجی:
دارد
منابع فارسی:
دارد
منابع لاتین:
دارد
نوع فایل:
Word قابل ویرایش
تعداد صفحه:
23 صفحه
کد:
800 mb
بیش فعالی می تواند به عنوان وقوع شایع فعالیتهای حرکتی که به طور غیر معمولی در شدت بالا و سطح تکرار بالا اجرا می شوند، تعریف شود. این رفتارها شامل ضربه های دست و پا، بی قراری بدنی، تیکهای حرکتی، با صدای بلند صحبت کردن و راه رفتن بدون هدف می باشد. سطح انرژی این کودکان بالا است و در روز کمتر از کودکان هنجار می خوابند. (در مواردی فقط سه تا چهار ساعت). طبقه بندی درمانهای اختلال نقص توجه-بیش فعالی به صورت متفاوتی انجام می پذیرد اما عمدتاً شامل درمانهای دارویی، شناختی، رفتاری، مداخلات آموزشی و یا مجموعه ای از این درمان هاست.
درمان های دارویی متداول ترین شیوه درمان هستند که از این میان داروهای محرک سیستم عصبی انتخاب اول درمان می باشند. تأثیر داروهای محرک بر توجه اثبات شده است اما باید در نظر داشت این داروها بر عملکردهای تحصیلی و یادگیری تأثیری ندارند (پوردای و همکاران 2002). همچنین شواهد نشان می دهد که داروها تنها بر 70 تا 80 درصد کودکان دچار اختلال نقص توجه-بیش فعالی تأثیر گذارند که آن هم مربوط به برخی حیطه های رفتاری است.
البته باید در نظر داشت که دارو درمانی اثرات مثبت مهمی چون افزایش درگیری در تکالیف و کاهش رفتارهای قانون گریزی دارد. (همان منبع). در مداخلات رفتاری اصولاً از روش تنبیه و تقویت مثبت جهت کاهش رفتارهای مشکل دار و افزایش رفتارهای مورد انتظار استفاده می شود. (پوردای 2002). فیور ،بکر و نرو (1993) با مروری بر درمانهای رفتاری بکار رفته در اختلال نقص توجه-بیش فعالی دریافتند که موثرترین تکنیک ها درکاهش علایم رفتاری این کودکان تقویت مثبت، تنبیه و ارزش پاسخ است.
همچنین شواهد متعددی وجود دارد که نشان می دهد همراهی درمان های رفتاری همراه با داروهای محرک اثر بخشی بیشتری نسبت به درمان یک جانبه دارویی دارد. (همان منبع)