انجام انواع پروژه دانشجویی کارشناسی ارشد روانشناسی گردشگری و همه گرایش های روانشناسی پذیرفته می شود.
مطلب زیر را مطالعه کنید شاید موضوعی به ذهنتان برسد:
همدردی عبارت است از تمایل ما پیدا کردن پاسخ های فیزیولوژیکی ـ ناخوشایند در برخورد با کسی که دچار درد و رنج است. هرچه درد و رنج فرد بیمار بیشتر باشد، احساس ناخوشایند ما هم بیشتر است.
این احساس ناخوشایند را می توان با کمک کردن به بیمار یا با فاصله گرفتن روانی از موقعیت کاهش دهیم. اگر بر این باشیم که کاری از دست ما برنمی آید، تمایل ما برای دور شدن از آن موقعیت بیشتر می شود.
به خصوص اگر بیمار، متحمل درد و رنج زیادی باشد. همان طور که از بحث هم دلی برمی آید، روشن است که فرد ناظر، سودها و هزینه های کمک نکردن را هم مورد نظر قرار می دهد. ناراحتی حاصل از وضع و حال قربانی، در صورتی می تواند برطرف شود که شاهد ماجرا بتواند رویداد را به عنوان موقعیتی غیراضطراری تعریف کند، یا خود را از مسئولیت مداخله برکنار سازد. هنگامی که کنار کشیدن از موقعیت اضطراری آسان باشد، کمک رسانی کاهش می یابد.
البته چند عامل باعث می شود که روابطی که ناظر با قربانی دارد، مستحکم شود و در نتیجه مانع از ترک موقعیت شود. هنگامی که قربانی از وابستگان ما باشد، همدلی بیشتری احساس می کنیم و مسئولیت بیشتری را می پذیریم. اما این رابطه می تواند سطحی تر هم باشد.
به عنوان مثال کمک کنندگان بالقوه، به کسانی که نگرش های مشابه با آنان دارند، یاری بیشتری می رسانند. هنگامی که مردم از سرنوشت مشترکی برخوردار باشند، احتمال کمک رسانی بیشتر می شود.