نرخ انجام پروژه دانشجویی روانشناسی کار همانند هر خدمت دیگر در زمینه پروژه ها بر اساس محاسبه آیتم های مختلف صورت می گیرد.
این متن را بخوانید و برای انتخاب موضوع پروژه دانشجویی روانشناسی ایده بگیرید:
انتقال شناخت از سطح ابزاری به سطح فکری: شناخت انسان که نخست بر فعالیت ابزاری متکی است، برخلاف فعالیت غریزی حیوانات می تواند به سطح فکر منتقل شود. ما فکر را به معنای اخص، فرآیند انعکاس هشیارانه واقعیت، یعنی انعکاس ویژگی ها، ارتباط ها و روابط عینی آن می دانیم که حتی اشیایی را که با ادراک مستقیم غیرقابل دسترسی هستند، در برمی گیرد. مثلا انسان اشعه ماوراءبنفش را ادراک نمی کند، اما می داند که وجود دارد و خواص آن را می شناسد.
چگونه چنین شناختی میسر می گردد این شناخت از راه های واسطه ای میسر است، راه هایی که راه فکرند. اصل کلی این است که، انسان پاره ای از چیزها را به وسیله پاره ای دیگر آزمایش می کند و وقتی نسبت به وجود روابط و تعامل هایی که بین آنها وجود دارند، هشیار شد بر اساس تغییرات محسوس به ویژگی هایی که مستقیماً در دسترس قرار نمی گیرند، پی می برد. به همین علت است که مایز یافتگی تعامل های عینی و هشیاری نسبت به آنها شرط لازم ظهور فکر است. این گونه هشیاری، در مرزهای فعالیت غریزی حیوانات نمی گنجد، و فقط از راه فرآیند کار و استفاده از ابزارهایی که به وسیله آنها انسان بر طبیعت اثر می کند به دست می آید. پس دقیقاً تغییر شکل طبیعت توسط انسان و نه وجود طبیعت به خودی خود است، که اساس بنیادی و مستقیم فکر انسانی را تشکیل می دهد.
فکر انسان از این لحاظ با درک حیوانات متفاوت است. چه، حیوانات، همانطور که پژوهش ها نشان می دهند، فقط توانایی سازش با شرایط یک موقعیت معین را دارند و نمی توانند تغییری در این شرایط ایجاد کنند مگر آن که تصادفاً تغییری رخ دهد. بنابراین مجموع فعالیت حیوانی همیشه به سوی شیئی که مورد نیاز زیست شناختی اوست جهت دارد و نه در جهت شرایط موقعیتی معین. در انسان وضع به صورت دیگری است.
«وهله آمادگی» که فکر انسان از آن برمی خیرد، به صورت محتوای اعمال مستقلی درمی آید که به سوی هدفی جهت دارند و سپس می توانند به شکل فعالیت مستقلی درآیند که امکان درونی شدن کامل یا ذهنی شدن آنها وجود دارد. همچنین، فکر نیز مانند مجموعه شناخت انسان، از درک حیوانات متمایز است، چه ظهور و تحول آن الزاماً با تحول وجدان اجتماعی همراه است. به عبارت دیگر فقط هدف های عمل عقلی انسان اجتماعی نیستند بلکه شیوه ها و وسایل این عمل نیز به صورت اجتماعی فراهم شده اند.
در نتیجه، فکر لفظی انتزاعی نمی تواند تحقق یابد مگر آنکه به تعمیم هایی مانند مفاهیم لفظی و عملیات منطقی که از لحاظ اجتماعی فراهم شده اند، دست یابد. آخرین مسأله ای که باید بر آن تأکید شود، مسأله چگونگی انعکاس هشیارانه واقعیت پیرامونی در انسان است. بی تردید، تصویر هشیار، تجسم و مفهوم، واجد پایه ای حس کردنی هستند. معهذا انعکاس هشیارانه واقعیت به دریافت حسی محدود نمی شود. حتی ادراک ساده یک شیء، فقط منعکس کننده شکل، رنگ و سایر ویژگی های فیزیکی آن نبوده بلکه واجد معنای عینی و پایدار مشخصی است، مانند غذا، ابزار و جز آن، بنابراین باید یک شکل خاص انعکاس هشیارانه واقعیت وجود داشته باشد که از لحاظ کیفی از شکل ادراکی فوری که خاص انعکاس روانی در حیوانات است، متمایز است.
این شکل خاص هشیاری نسبت به واقعیت پیرامونی در انسان چگونه است «لئونتیف» معتقد است که این شکل عینی انعکاس واقعیت پیرامونی که به هشیاری می انجامد زبان است. بنابراین هشیاری از زبان جدایی ناپذیر است و زبان قابل درک نیست مگر آنکه به نیازی که در انسان ها در حین انجام کار برای گفتن چیزی به وجود می آید، توجه شود. در وهله نخست حرکات و اصوات با فرآیند کار در امتزاج کامل هستند.
اما با عمل کردن روی طبیعت، حرکات مربوط به کار انسان ها بر انسان های دیگر که در این تولید مشارکت دارند، اثر می کنند. در این معنا، اعمال انسان ها واجد کنش دوگانه ای می شوند: کنش تولیدی و کنش تأثیر بر انسان های دیگر یعنی کنش ارتباطی. سپس این دو کنش متمایز می شوند. برای ایجاد چنین تمایزی کافی است که تجربه شخصی انسان ها به آنها القا کند که اگر در پاره ای از شرایط یک کار به این یا آن دلیل به نتیجه مورد انتظار منجر نمی شود اما می تواند در افراد دیگر موثر واقع گردد و مثلا آنها را به انجام یک کار گروهی رهنمون شود.
بدین ترتیب حرکاتی به وجود می آیند که تماس عملی خود را با شیء از دست می دهند. این حرکات و اصواتی که با آنها همراهند فقط کنش تأثیر بر انسان های دیگر و کنش ارتباط لفظی را حفظ می کنند و بالنتیجه حرکاتی به وجود می آیند که مستقیماً درباره شیئی که به سوی آن جهت یافته اند، به کار بسته نمی شوند. سپس این حرکات به اصواتی تبدیل شده و تدریجاً زبان مفصل بندی شده بروز می کند. اما برای آنکه معنای پدیده ای بتواند در زبان منعکس شود، باید از آن مجزا شده و به صورت داده ای هشیار درآید.
پس زبان نه فقط نقش وسیله ارتباطی را ایفا می کند، بلکه یک وسیله و یک شکل هشیاری در انسان می گردد و تکیه گاه تعمیم هشیارانه واقعیت را تشکیل می دهد و هشیاری زمانی وجود خواهد داشت که شرایط وجود زبان نیز موجود باشند. اما هشیاری انسان چیزی بدون تحرک و ثابت نیست. بنابراین باید هشیاری را در تغییر و تحول آن، در ارتباط با شیوه زندگی که بر اساس روابط اجتماعی به وجود می آید و با توجه به جایگاهی که فرد در پهنه چنین روابطی دارد وارسی کرد و چون شرایط اجتماعی زندگی انسان ها بر اساس تغییرات کیفی تغییر می یابند و فقط تابع تغییرات کمی نیستند، پس هشیاری انسان نیز به گونه ای کیفی در خلال تحول اجتماعی و تاریخی تغییر می کند.
