به منظور ارزیابی و یا توصيف فرضیه هایی که در مورد یک جمعیت خاص مطرح می شوند، محققين ترجیح می دهند به جای بررسی کل جمعیت مورد نظر تنها بخشی از آن را به عنوان نمونه انتخاب کرده و مورد بررسی قرار دهند.
معمولا نمونه گیری کم هزینه تر و دقیق تر از روش بررسی کل جمعیت آماری است.
چون در حجم کم می توان راحت تر اطمینان پیدا کرد که اطلاعات به درستی جمع آوری شده و بررسی داده ها به روش صحیحی انجام شده اند.
در صورتی که داده ها به درستی جمع آوری شوند، نتایج بررسی داده های موجود در نمونه را می توان به کل جمعیت آماری تعمیم داد.
روش های نمونه گیری عبارتند از روش نمونه گیری احتمالی و روش نمونه گیری غیر احتمالی.
یک نمونه احتمالی نمونه ای است که در آن احتمال حضور کلیه اعضای موجود در جمعیت آماری در نمونه اصلی غير صفر است. و این احتمال قابل اندازه گیری و قابل شناسایی است.
روش غير احتمالی روشی است که به احتمالات بستگی ندارد.
این بدین معنی است که احتمال حضور یک عضو از اعضای جمعیت آماری، در نمونه امکان پذیر نیست.
علاوه بر این در این روش تست قابل توجهی از جمعیت آماری حذف می شود از طرفی کیفیت و نمونه به میزان دانش و توانایی های محقق بستگی دارد.
به طور کلی در بیشتر تحقیقات روش احتمالی نسبت به روش غير احتمالی بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد.
این به این دلیل است که نتایج حاصل از نمونه برداری از طریق روش احتمالی قابلیت تعمیم به جمعیت کل آماری را دارد.
در روش غیر احتمالی از آنجایی که بخش مهمی از جمعیت آماری حذف می شوند، لذا در مورد صحت نتایج داده ها اعتبار چندانی وجود ندارد و معمولا نمی توان نتایج حاصل از این روش را به جمعیت آماری تعمیم داد.