انتخاب موضوعات جدید و پروپوزال نویسی روانشناسی کودک درباره محرومیت و دیگر مانیسم های تنبیه و تشویق یک ایده خوب به شمار می آید.
محرومیت برای کودکان بین سنین ۱۸ ماهه تا ۵ یا ۶ ساله، بسیار مؤثر است. این تکنیک برای ایجاد نظم و روحیه اطاعت برای اصلاح عصبانیتهای آنی، جیغ کشیدن، فریاد زدن، دعوا کردن و دیگر شکل های نافرمانی استفاده می شود. در حالی که ممکن است آنها همه بدرفتاری ها را حل کنند. در باب مدت زمان این محدودیت ها سخنان ضد و نقیض فراوان گفته شده است. راسل بارکلی، دانشمند مشهور توصیه کرده است که در هر سنی کودکان را بیش از یک دقیقه نباید در محرومیت نگه داشت. اما به نظر ما هیچ گواه علمی برای تأیید چنین توصیه ای وجود ندارد. برای کودکانی که زیر سه سال هستند، محرومیت به مدت کمتر از یک دقیقه ممکن است برای هدف ما مناسب باشد. برای کودکان ۵ یا ۶ سال، هفت یا هشت دقیقه قبل از اینکه محرومیت به بالاترین درجه تأثیرگذاری خود برسد. کافی است، البته دو یا سه دقیقه نیز می تواند کافی باشد.
قانون محرومیت به مدت یک دقیقه در هر سن ممکن است برای شروع خوب باشد، اما والدین باید خود را برای خصوصیات منحصر به فرد کودکانشان، تنظیم کنند. شاید باید زمان خیلی کمی برای کودکان کم سن و سال و کمی بیشتر برای کودکان معمولی، صرف کنند. اما مهمتر از محدودیت های زمانی، کلید موفقیت در محرومیت برای کودکان این است که برای یک دوره کوتاه به صورت مسالمت آمیز به آنها توجه نکنید. این موضوع پرچالش ترین عامل است. وقتی که ایوان کوچولو به شدت شروع به فریاد زدن می کند طوری که پنجره ها به لرزه در می آیند، والدین او را وادار می کنند تا با توجه نکردن به رفتار او و خارج کردن ایران از محرومیت مخصوصا هنگامی که آرام شده باشد به این روش پاسخ مثبت نشان دهنده او یاد می گیرد که این رفتار غیرقابل قبول بود. همچنین او باد می گیرد چگونه خود را آرام کند.
کودکی که همواره سعی می کند از محدوده این محرومیت فرار کند، باید به آرامی او را به مکان این محرومیت برد، بدون اینکه والدین از کلام استفاده کنند. اگر این به یک رفتار متناوب تبدیل شود، باید به کودک در چند کلمه گفته شود که از این محرومیت بیرون نمی آید تا زمانی که همکاری کند و آرام و ساکت باقی بماند. برای کودکانی که بسیار نافرمانی می کنند، نشاندن آنها روی پا و آرام نگه داشتن آنها شاید لازم باشد اما مداخلات اجتماعی باید در نازل ترین حد خود باشند به گونه ای که کودک درک کند که این محرومیت برای حذف آن رفتار برنامه ریزی شده است.