رایت و همکاران (2001) سرمایه سازمانی را به عنوان دانش نهادینه شده در درون فرآیندهای سازمانی و پایگاه داده، اسناد و مدارک، حق ثبت اختراع و فرآیندها که سازمان برای ذخیره و حفظ دانش استفاده می کند، تعریف کرده اند.
ایجاد سرمایه سازمانی نیازمند اطلاعات و مهارت های بدست آمده از فعالیت های نواورانه ی بطور رسمی یکپارچه شده است. این بیانگر یکپارچه سازی دانش به عنوان یک فرآیند رسمی است که از طریق آن اطلاعات و مهارت ها به جزئی جدانشدنی از روال های عادی تبدیل شده که اقدامات آینده سازمان را هدایت می کند. شرکت ها با یکپارچه سازی دانش، آنچه باید فراگرفته شود را تشخیص داده و همچنین تصمیم می گیرند چگونه از آن استفاده کنند.
سرمایه سازمانی نشان دهنده حافظه سازمان است. والش و آنگسون (1999) حافظه سازمانی را به عنوان اطلاعات بایگانی شده در مورد گذشته شرکت تعریف می کنند که تواند در فرایندهای تصمیم گیری کنونی در نظر گرفته شود.
سرمایه سازمانی به سیاست گذاری ها و هنجارهای شرکت اشاره دارد و در قابلیت های شرکت نهفته است. این قابلیت ها، تمایل به کارآفرینی و یادگیری سازمانی را در بر دارند و می توانند باعث ایجاد مزایایی از جمله افزایش کارآیی و رقابت در شرکت ها شود.
مکانیسم های یادگیری سازمانی شامل انباشتگی دانش نیز به نوبه خود قابلیت های پویا را تحت تأثیر قرار می دهند که این امر به نوبه خود هنجارهای سازمانی برای بهبود عملکرد را فراهم می کنند(کارمونا-لاوادو وهمکاران، 2010).