تاب آوری که در لاتین به آن «رزیلنسی» اطلاق می گردد، در فرهنگ لغات به خاصیت ارتجاعی، فنری و کشسانی ترجمه شده است، رسایی و گویایی لازم را برای انتقال مفهوم این واژه را نداشته و به همین دلیل تاب آوری که به عنوان معادل فارسی آن برگزیده شده، اصطلاح بهتر و مناسب تری است. واژه تاب آوری را می توان به صورت توانایی بیرون آمدن از شرایط سخت یا تعدیل آن تعریف کرد. در واقع تاب آوری ظرفیت افراد برای سالم ماندن و مقاومت و تحمل در شرایط سخت است که فرد تنها برآن شرایط دشوار فائق می شود بلکه طی آن و با وجود آن قوی تر نیز می گردد. سپس تاب آوری به معنای موفق بودن، زندگی کردن و خود را رشد دادن در شرایط دشوار (با وجود عوامل خطر زا) است. تاب آوری نه تنها به معنی مقابله با مشکلات و رویداد های ناگوار، بلکه پاسخ قابل انعطاف به فشار های زندگی روزانه است.
ریشه کلمه رزیلنسی یا تاب آوری از علم فیزیک گرفته شده و به معنی جهیدن به عقب است و در واقع افراد تاب آور قادر هستند به عقب بجهند. آن ها توانایی زنده ماندن و حتی غلبه بر ناملایمات را دارند. تاب آوری می تواند باعث شود فرد پیروزمندانه از رویداد های ناگوار بگذرد. علیرغم قرار گرفتن در معرض تنش های شدید، شایستگی اجتماعی تحصیلی و شغلی ارتقاء یابد (به نقل از کاظمی، 1383). گارمزی و ماسن (1984، به نقل از ابرنهام ، 2009) سه نوع متفاوت از تاب آوری را تعریف می-کنند.
اولین تعریف را «غلبه بر ناسازگاری » عنوان می کنند؛ که عبارت است از کسب یک نتیجه مثبت با وجود خطرات زیاد. دومین تعریف را «توان تحمل در برابر استرس» ذکر می کنند. سومین تعریف از تاب آوری را «سالم ماندن در مقابل آسیب» می دانند. کامپفر (1999) معتقد است تاب آوری یا بازگشت به پایه است، یا رسیدن به تعادل سطح بالاتر در شرایط تهدید کننده، و باید موجبات سازگاری موفق در زندگی را فراهم آورد (به نقل از جوکار، 1386).
در نوشته ای در انجمن پزشکان آمریکا با عنوان «ایجاد مقاومت، تاب آوری، بهبود در مدرسه و خشونت محل کار» (نوسیفورا و دیگران ، 2007) آورده اند که مقاومت و تاب آوری توسط استراتژی حمایتی تسهیل می گردند. که در سومین استراتژی که روش شناختی است پرورش شناخت های مثبت، از طریق محدود نمودن استرس و همچنین یادآوری خاطرات مثبت به ایجاد مقاومت و تاب آوری کمک می نماید. 2-3-2 روان شناسی مثبت گرا و تاب آوری رویکرد روانشناسی مثبت گرا، با توجه به استعدادها و توانمندی های انسان (به جای پرداختن به نابهنجاری ها و اختلالات) در سال های اخیر مورد توجه روانشاسان قرار گرفته است.
این رویکرد هدف نهایی خود را شناسایی سازه ها و شیوه هایی می داند که بهزیستی انسان را به دنبال دارد. از این رو عواملی که سبب سازگاری هر چه بیشتر آدمی با نیاز ها و تهدید های زندگی می گردند، بنیادی ترین سازه های مورد پژوهش این رویکرد می باشند. در این میان، تاب آوری جایگاه ویژه ای در حوزه های روانشاسی تحولی، روانشناسی خانواده و بهداشت روانی یافته است. به طوری که هر روز بر شمار پژوهش های مرتبط با این سازه افزوده می شود. در پژوهشی، بین استرس های شغلی و فرسودگی پرستاران با تاب آوری آن ها، رابطه منفی معناداری به دست آمده است و نتیجه گیری نموده که تاب آوری، تعدیل کننده استرس و فرسودگی شغلی است و برای توانمندی پرستاران در برابر استرس، پیشنهاد داده که تاب آوری در آموزش های پرستای مورد نظر قرار گیرد (شاکری نیا، 1389).