منشأ مفهوم تاب آوری از پژوهش های روان شناختی اولیه در مورد کودکانی به دست آمد که به موقعیت های ناخوشایند زندگی آسیب ناپذیر بودند. به مرورزمان کلمه «آسیب ناپذیر» به وسیله تاب آوری جایگزین شد و زمینه جدیدی از نظریه و تحقیق به وجود آمد. مفهوم تاب آوری از دهه 1800 آشکار شد و تاکنون نیز ادامه دارد (جکسون، فیرتکو و ادنبورق ، 2007). تحقیق سلیگمن (1990) «روي درماندگي آموخته شده » معلوم كرد كه افراد می توانند براي منفعل بودن و ناامیدی از حل مسائل، هنگامی که فعالیت های آنان طبق انتظار پيش نمی رود و به پاداش نمی انجامد، شرطي شوند.
سپس سليگمن دريافت كه افراد وقتي به اين باور می رسند که تلاش هایشان می تواند با موفقيت همراه باشد، خوش بینی نيز آموخته می شود و این مفهوم تاب آوری را برای ما روشن می کند. تعریف تاب آوری: تاب آوری به فرآيند پويايي انطباق مثبت با تجربه های آسیب زای زندگی اطلاق می شود (لاتار وچيچتي،2000) كه «مقاومت در برابر استرس» (گارمزی، 1985)، يا «رشد پس ضربه ای» (شاو، جوزف و لینلی ، 2005؛ سنول-دوراک و آیواسیک، 2010) هم ناميده شده است. پس تاب آوری، پدیده ای بیشتر از زنده ماندن در مقابل استرس ها و تلخی های زندگي است (بونانو ،2004). بنا به تعريفي از اولسون و همکاران (2003) تاب آوری به انطباق موفقی گفته می شود که در مصائب ناتوان ساز آشکار می شود. این تعریف بیانگر این است که تاب آوری مستلزم این است که فرد بین عوامل مشکل ساز و مثبت محافظت کننده تعامل برقرار کند.
آریهارت (2005) بیان داشت که ماهیت تاب آوری توانایی برای برگشت از استرس به طور مؤثر و به دست آوردن عملکرد خوب باوجود مشکل است. ازنظر والش (2006)، تاب آوری شامل تعامل بین عوامل فردی، خانوادگی و اجتماعی است که اغلب تأثیر چالش های استرس زای زندگی را تعدیل می کند.
کروگر و پرینسلو (2008) اظهار کردند که تاب آوری سازه¬ای پیچیده است و توسط محققان به صورت فرآیند رشدی پویا، آمادگی یا ظرفیت یا پیامد مثبت حفظ شده، تعریف شده است. تاب آوری به یکی از مفاهیم مهم در تحقیقات و نظریه های سلامت روانی در دهه های گذشته تبدیل شده است. درحالی که بعضی افراد به طور طبیعی تاب آور هستند برخی دیگر برای داشتن آن باید تلاش کنند (گریفیت ،2007).
گرچه تعاریف زیادی از تاب آوری ارائه شده است اما به طورکلی واژه تاب آوری به عوامل و فرآیندهایی اطلاق می شود که خط سیر رشد را از رفتارهای مشکل زا و آسیب روان شناختی قطع کرده و باوجود مشکلات و شرایط ناگوار به پیامدهای سازگارانه منتهی می کند. برخي از ویژگی های مرتبط با تاب آوری را می توان ياد داد و تقويت نمود. با يك جمع بندی كلي می توان تاب آوری را شامل اين موارد دانست: حفظ آرامش در هنگام رویارویی با فشار، انعطاف پذیری در مقابل موانع، حفظ خوش بینی و احساسات مثبت در دشواری ها، اجتناب از راهبردهاي فرسايشي. علاوه بر آن افراد تاب آور به طور عادي قادر به تفكر خلاقانه و منعطف درباره حل مشكلات می باشند و هر وقت نياز باشد از افراد ديگر كمك می گیرند و به ديگران هم در مواقع بحراني كمك می کنند. اين افراد داراي درجاتي از سلامتي و استقلال هستند. آن ها به توانایی هایشان براي تغيير محيط باور دارند (بوگار و هولس- کیلاکی ، 2006).
