دانلود فایل ورد و قابل ویرایش مبانی نظری و پیشینه پژوهش جدید درباره حساسیت زدایی از طریق حرکت چشم و پردازش مجدد معروف به EMDR به همراه یک نمونه پایان نامه کامل با ما همراه باشید.
حساسیت زدایی منظم شیوه ای است برای کاهش اضطراب که به وسیله سالتر (۱۹۴۹) و وولبی (۱۹۵۸) ایجاد شده است و در کاهش اضطراب غير واقع گرایانه تأثیر فوق العاده ای دارد. هرگاه شخص بتواند به يك موقعیت خاص پاسخ مؤثری بدهد و در ضمن همچنان واکنشی توأم با ترس و اجتناب روان رنجورانه بروز دهد. در این صورت مناسب است که از روش کاهش اضطراب استفاده شود. شیوه حساسیت زدایی منظم، وأداشتن فرد در حالت آرمیدگی کامل به تجسم موقعیتهای نامطبوعی است که به صورت سلسله مراتب تنظيم شده است. بنا بر این، فردی که در هنگام صحبت در حضور دیگران بی سبب مضطرب می شود می تواند با همکاری رفتار درمانگر موقعیتهایی را ترسیم کند که نمایانگر حساسیت او به موقعیتهای سخنرانی باشد، به صورتی که ذیلا توضیح داده خواهد شد. شخص هر یك از این موقعیتها را در حالتی در خیال مجسم می کند که ماهیچه هایش در حالت آرمیدگی کامل قرار دارند، و به این ترتیب می تواند درجات بالاتری از اضطراب را تحمل کند. شواهد فراوان بالینی (پل، ۱۹۶۹a) و تجربی (مانند باندورا، ۱۹۶۹، دیویسون و ویلسون، ۱۹۷۳b) مؤید این نتیجه اند که با استفاده از این روش می توان تنشهای غیر واقعی را به حد قابل توجهی کاهش داد. حساسیت زدایی اساسا بر این فرض استوار است که با تصویر ذهنی می تواند نمایانگر مؤثر وضعیتی در زندگی واقعی باشد، یعنی به صحنه خیالی می تواند جانشین چیزی شود که در واقعیت شخص را آزار می دهد. این فرض اساسی در حساسیت زدایی با مطالعات تجربی متعدد مورد تأیید قرار گرفته است (مانند گراسبرگ و ویلسون، ۱۹۶۸).
تمام نظریه پردازان و پژوهشگران، صرف نظر از تفسیری که از فرایند تغییر رفتار به عمل می آورند در این نقطه مشترك أتفاق نظر دارند که فرد زمانی می تواند برای حساسیت زدایی مناسب باشد که بتواند از تجسم کردن یک موقعیت مضطرب شود. مثلا اگر مراجعی بتواند ناراحت کننده ترین موقعیت را تصور کند ولی باز از این خیال مضطرب نشود، عاقلانه نیست که تمرینهای مفصلی را از سر بگذراند که برای رسیدن به این صحنه آخری در نهایت لازم است. بنابراین باید حتی قبل از آنکه به فکر استفاده از چنین روشی بیفتیم بررسی کنیم و ببینیم که آیا مراجع می تواند از تجسم تصویر ذهنی مضطرب شود یا نه این کار را به طرق مختلفی می توان انجام داد. اگر شخص را، حتی در اولین جلسه، وادار کنیم چشمان خود را ببندد و موقعیتی را تصور کند که بر اساس اطلاعات موجود حاصل از سنجش، على القاعده در زندگی واقعی اضطراب او را بر می انگیزد، بسیار سودمند است. اگر مراجع تصویر نسبتا روشنی را گزارش کرد ولی از اضطراب خبری نداد ( که خوشبختانه به ندرت اتفاق می افتد)، آن وقت درمانگر باید با جدیت این سؤال را مطرح کند که آیا برای این مراجع تصویر ذهنی موقعیت می تواند معادل مؤثر موقعیت واقعی باشد یا نه. در موارد نامعمولی که شخص از تنش خبر نمی دهد.
دانلود پایان نامه روانشناسی بالینی درباره EMDR (حساسیت زدایی از طریق حرکت چشم و پردازش مجدد)
