در بررسی روایت می توان چندین پرسش را مطرح کرد که مباحث روایت شناسی هر بار خواسته به شکلی به آن پاسخ دهد. هر نوع پاسخی سبب تنوع و تفاوت نظری نظریه پردازان روایت شده است.
جزئیات بیشتر در ادامه مطلب + دانلود فایل مقاله
منابع:
دارد
نوع فایل:
Word قابل ویرایش
تعداد صفحه:
41 صفحه
کد:
221 mt
اگر در دنیای امروز روایت(داستان) وجود نداشته باشد چه اتفاقی می افتد؟ انسان از چه سنی قادر به روایت کردن(داستان گویی) است؟ آیا در بین تمامی مخلوقات خداوند فقط انسان قادر به روایت کردن(داستان گویی) است؟ تنها روایت(داستان) است که می تواند احساسات مشترکی را بین انسان ها برانگیزد؟
" روایت در هر جامعه شناخته شده انسانی وجود دارد. گاهی اوقات فعال و مشخص و گاهی اوقات ناقص، بی سر و صدا و ضمنی است. ما با آن تنها در رمان ها و گفتگوها برخورد نمی کنیم، بلکه در جاهایی دیگر نیز با آن مواجه می شویم. مثل نگاه کردن به یک اتاق، حیرت کردن از یک حادثه و فکرکردن به چیزهایی که هفته بعد اتفاق می افتد. یکی از مهم ترین راه های درک اطراف، شرکت در آن ها و بازگو کردن داستان های کوتاه درباره محیط خودمان است که اساس آن ها داستان های قبلا گفته شده است. ساختن روایت روشی برای فهم دنیای تجربه و درک امیالمان و راهی اساسی برای سازمان دهی اطلاعات است." (برانیگان،1376: 109)
بدیهی است که روایت و داستان دو ساحت متفاوت است و دو ساختار متفاوت نیز دارد و قصد اجتماع این دو مقوله را با هم نداریم، قصد پاسخ دادن به سئوالات فوق را نیز نداریم. هدف از طرح این پرسش ها اهمیت وجود مقوله روایت است، اینکه آیا دنیای امروز بدون روایت انجامی دارد و اساسا می توان بدون روایت زندگی کرد. قبل از اینکه وارد مباحث کلی روایت (اعم از تعاریف، عناصر و ...) شویم بهتر است بر روی این مقوله متمرکز شویم که اصولا انسان از چه زمانی قادر به روایتگری است. یعنی به طور مشخصی از کِی قادر به تعریف کردن یک اتفاق یا حتی یک داستان است. پورتر آبوت در مقاله ی بنیان های روایت متذکر می شود که: " توان روایتگری در سنین سه یا چهار سالگی کودکان خود را نشان می دهد، آنگاه که کودکان فرا می گیرند چگونه افعال را در کنار اسامی قراردهند. آغاز روایتگری دقیقا همزمان است با اولین خاطراتی که بزرگسالان از کودکی اطفال برایشان نقل می کنند. این همزمانی به این فرضیه دامن زده است که خود خاطره، سوای توان روایتگری عمل می کند. به دیگر سخن، ما هیچ تصور ذهنی از هویت خودمان نداریم تا این که روایت به منزله نوعی آرماتور به آن تصور ذهنی شکل می دهد. اگر این گونه باشد، پس همان گونه که پیتر بروک هم خاطرنشان می سازد، «تعریف ما از انسان بسیار بسته به داستان هایی است که درباره زندگی و جهان پیرامون خود نقل می کنیم. چه در رویاها، چه در اوهام خود، نمی توان شکل خیالی بر زندگی خود تحمیل نکرد». موهبت روایت آن قدر فراگیر و جهان شمول است که برخی قویا بر این باورند که روایت«یک ژرف ساخت» است، توان بشری به طور ژنتیکی با ما همراه است، درست بدان گونه که توان دستور زبان(به زعم برخی زبان شناسان) با کودک متولد می شود. زمانی پل آستر(1) رمان نویس نوشت: «نیاز کودک به روایت درست مانند نیاز کودک به غذا، امری ضروری است».اگر برای کودک قصه ای خوانده باشیم، یا او را به سینما برده باشیم، نیک می دانیم که عطش کودک به روایت اکتسابی نیست، بلکه در ذهن و روان او حک شده است." (آبوت ،1387: 7-36)
