امروزه زبان و گفتار قرآن از جمله گرایش‌های نو است و مفاهیم، گزاره‌ها و آموزه‌های قرآن را از جنبه‌های گوناگون به پژوهش می‌گذارد. اهمیت پژوهش در زبان قرآن از جنبه‌های مختلف قابل بررسی و مطالعه است.
جزئیات بیشتر در ادامه مطلب + دانلود فایل مقاله
منابع:
دارد
نوع فایل:
Word قابل ویرایش
تعداد صفحه:
51 صفحه
کد:
176 mt
بررسی عملیات زبانی گفتمان در سوره الرحمن
گفتمان متن را از معنایی هدفمند و منسجم بهره مند می‌سازد. متن هویت محتوایی و معنایی خود را که در جهت هدفی خاص و منسجم شکل گرفته است مدیون گفتمان است. حضور مسؤول گفتمان با کنش زبانی به کمک نشانه های کلامی یا غیر کلامی اجرا می شود. نشانه های کلامی یا غیر کلامی ارتباط گفتمان را شکل می دهند. زبان در تحقق این نوع کنش اولین عاملی است که نمایان می گردد.
گفتمان قرآنی از روش‌های زبانی جذابی برای بسط متن و ارتباط دادن مفهومی آیات بهره می‌گیرد؛ مشتمل بر استفاده از سازوکارهای دستوری و واژه‌هایی که دلالت پردازی معنایی و ویژگی‌های مؤلفه‌ای آن‌ها، ارتباط مفهومی میان آیات متوالی را به هم چسبانده و میان تعدادی معین از سوره‌ها، رابطه بینامتنی برقرار می‌کنند. دانش نشانه شناسی گفتمانی، به ما اجازه می دهد قرآن کریم این کلام مقدس هدایتگر را در مقام گفتمانی قدسی از جانب خداوند خطاب به خواننده تعریف کنیم. سخنان قرآن همچون سخنان دیگر کتب نیست که هیچ گونه رابطه ای میان او و انسان نباشد، زیرا تمام کلمات قرآن حقایق مکنون در وجود آدمی است که در قرآن به صورت الفاظ بیان شده‌اند و گونه ويژه‌اي ازگفتمان و گفت وگو بياني را ترسيم مي‌نمايند. پس بر این اساس در قرآن، گفته‌ای ایجاد و گفتمانی رخ داده است و رابطه‌ای گفتمانی میان انسان و قرآن برقرار است.
حجت الاسلام و المسلین قرائتی نیز در تفسیر نور سیمای سوره‌ی الرحمن را چنین توصیف می‌کند: نام سوره برگرفته از آیه اول است و " الرحمن" همچون "الله" از نام‌ها و صفات مخصوص خداوند می‌باشد. این سوره با رحمت شروع و با اکرام الهی پایان می‌پذیرد. در آیین سخنورى و نگارش، سر فصل سخن، نشانه و نمودار تمام سخن است. در این‌جا نیز چون سوره نگاهى به نعمتهاى الهى دارد، در آغاز آن "الرحمن" آمده است تعلیم قرآن به انسان، جلوهاى از رحمت الهى است. قرآن، قابل درك و شناخت براى بشر است. انسان، در سایه فراگیرى قرآن، به كمال خلقتش دست مىیابد. قدرت بیان و سخن گفتن، هدیه الهى به انسان است. قرآن، بشر را به شناخت آفاق و انفس، هر دو توجه مىدهد ( قرائتی، 1388).
