علم؛ «در فرهنگ فارسی عمید «علم» به معنی یقین، معرفت و دانش آمده است. واژه ی علم در مفهوم کلی، به هر نوع آگاهی نسبت به محیط، پدیده ها و روابط با هم نوع و... اطلاق می شود.
جزئیات بیشتر در ادامه مطلب + دانلود فایل مقاله
منابع:
دارد
نوع فایل:
Word قابل ویرایش
تعداد صفحه:
17 صفحه
کد:
123 mt
علم؛ «در فرهنگ فارسی عمید «علم» به معنی یقین، معرفت و دانش آمده است. واژه ی علم در مفهوم کلی، به هر نوع آگاهی نسبت به محیط، پدیده ها و روابط با هم نوع و... اطلاق می شود. مجموعه ی این آگاهی ها و میزان شناخت انسان از دانش و معلوماتی که نسبت به مجهولات زندگی (چه مادی و چه معنوی) به دست آمده را علم می نامند.این علوم به روش های مختلفی شکل می گیرد که شاخه های متفاوتی از آنها را ایجاد می نماید، برای مثال؛ علوم تجربی بخشی از علوم است که به روش های تجربی قابل اثبات و تأیید بوده و شاخه های گسترده و متنوعی نیز پدید می آورد. همراه با افزایش حجم معلومات بشر و در نتیجه طبقه بندی و مشخص کردن ویژگی های مربوط به هر کدام از این علوم دسته بندی های متفاوتی در طول تاریخ برای آن پیشنهاد شده است تا حوزه های تخصصی این علوم را مشخص نماید. از قدیمی ترین دسته بندی علم توسط ارسطو به سه حوزه ی علوم نظری، علمی و ابداعی گرفته تا تقسیم بندی های بعدی که معیاری برای طبقه بندی کتاب ها و نگهداری آنها در کتابخانه های مختلف جهان بوده و به: 1- اطلاعات عمومی 2-فلسفه 3- دین و مذهب 4- علوم اجتماعی و انسانی 5- زبان شناسی 6- علوم محض( فیزیک شیمی، پزشکی، ریاضیات و ...) 7- علوم عملی و فنی 8-زیبایی شناسی و هنر 9- ادبیات 10- تاریخ و جغرافیا تقسیم بندی می شوند، همگی بیانگر آن است که علم و معرفت بشری در حوزه های مختلف بر اثر گسترش تحقیقات توسط پژوهشگران و دانشمندان، روز به روز دقیق تر شده و روش های مطالعات علمی در طول تاریخ روندی رو به رشد و گسترشی روزافزون داشته است»(هوشیار و افتخاری راد،1391، 20).
هنر؛ هنر زبان مشترک همه انسانها می باشد و الفبای آن برای همه کم و بیش شناخته شده است هر کس به فراخور مقدار شناختی که از این الفبا دارد از زبان هنر بهره مند می شود شاید رمز و راز جذابیت آثار هنری نیز در همین نکته نهفته است چرا که هنر ظاهری دارد و باطنی. «جهان آفرینش همواره مملو از ناگفته ها و نادیده ها ست ناگفته هایی که هیچ زبانی جز زبان هنر قادر به بازگویی آن نیست و نادیده هایی که هیچ چشمی جز چشم تیز بین هنر قادر به دیدن و بازنمایی آن نخواهد بود»(یعقوبی جبلی، 1385، 17).«خلق هر اثر هنری، بازتاب احساسات و ادراکات انسان هنرمند از محیط پیرامون و زمینه های مورد علاقه اش بوده و آثاری که هنرمند با الهام گرفتن از طبیعت و اعتقادات و ذهنیاتش به وجود می آورد، مظهر فرهنگ و تمدن و پدیده های حاکم بر زندگی اوست. اما از آنجا که در عرصه ی هنر هیچ قاعده و قانونی مطلق، قطعی و غیر قابل تغییر نیست و هنر مستقیما با جریانات روحی و فکری انسان مرتبط است که آن نیز همواره دستخوش تغییر و تحول است، لذا شاید نتوان تعریفی کاملا دقیق و مورد قبول همه ی صاحب نظران از هنر ارائه داد» (یاوری،1389، 232).
هنر دنیایی به گستردگی تاریخ علم را در خود جای داده است، ودیعه ای است الهی که با رویکرد های طبیعی، مادی و انسانی که تاکنون بشر به آن ها پرداخت تفاوتی بنیادی دارد. به تعبیر بسیاری از عرفا، حکما و فلاسفه ی شرق و غرب تجانس و نزدیکی ذاتی آن با حقیقت مطلق جنبه است که روحی معنوی و ساختاری ماورائی به آن بخشیده است. این هنرمند است که می کوشد اشیاء را چنان بازنماید که نسبت آن ها را با خداوند، یا مبداء آنها، بیشتر بیان کند و « بدین سان هنر یکسره به کمال می گراید، کمالی که در آن عناصر تصویری و عناصر صوری نه فقط با یکدیگر ائتلاف و سازش می یابند، بلکه سراسر عین هم می شوند. در این مقام بعید ولی تقریبا همواره حاضر، همه ی وجوب و ضرورت هنر از میان می رود. متکلمان مسلمان در این دعوی کاملا حق دارند که یگانه هنرمند حقیقی (مصّوِر) خداوند است»(کومارا سوامی، 1384، 33) .
