ملودرام قدیمی ترین ژانر سینمای ایران محسوب می شود. در دهۀ سی بود که عناصر اصلی این ژانر شکل گرفت و پس از آن هر چه بر جای ماند و بدان رجوع می شود به سنت این دهه برمی گردد.
جزئیات بیشتر در ادامه مطلب + دانلود فایل مقاله
منابع:
دارد
نوع فایل:
Word قابل ویرایش
تعداد صفحه:
19 صفحه
کد:
111 mt
ملودرام خانوادگی در سینمای ایران
ملودرام قدیمی ترین ژانر سینمای ایران محسوب می شود. در دهۀ سی بود که عناصر اصلی این ژانر شکل گرفت و پس از آن هر چه بر جای ماند و بدان رجوع می شود به سنت این دهه برمی گردد؛ البته آغاز این گونه را باید دو دهه پیش‌تر جستجو کرد (صدر، 1381: 139). در زمینۀ ساختن ملودرام های خانوادگی اسماعیل کوشان نقشی کلیدی داشت. او در سال 1327 با تهیۀ فیلم توفان زندگی به کارگردانی علی دریابیگی، برای اولین بار پای روابط عاشقانه – که نشان از تمایلات عمومی هم داشت – را به سینمای ایران کشاند و در فیلم شرمسار (1329) با درام ناشی از دوگانگی شهر و روستا و تقابل بد و خوب ناشی از آن، فرمولی جذاب برای سینمای ایران ساخت (همان: 152).
در دهۀ پنجاه رونق ملودرام‌ها تا حدی زیر سایۀ فیلم‌های سیاسی آن دوره قرار گرفت و پس از پیروزی انقلاب نیز به دلیل جوّ انقلابی حاکم بر جامعه، سینمای سیاسی نخستین عرصه‌ای بود که سینماگران به آن وارد شدند. به دنبال آن شاهد جنگ تحمیلی عراق علیه ایران بودیم؛ مهم ترین رویدادی که پس از انقلاب جامعۀ ایران را در همۀ ابعاد تحت الشعاع خود قرار داد. پس طبیعی بود که سینمای جنگ به عنوان دومین ژانر سینمای بعد از انقلاب مطرح شود. اما گذشت زمان و افراط در ساختن فیلم های انقلابی و جنگی، فیلم‌سازان را به سمت ژانرهای دیگر کشاند. از جمله ژانرهای مورد علاقۀ سینماگران و مورد پسند مردم، ملودرام بود که هنوز خاطرۀ حضور سال های پیش آن بر پردۀ سینماها در اذهان باقی مانده بود (مستغاثی، 1380: 62).
نخستین بار، رسول صدر عاملی در فیلم رهایی (1363) با دستمایه قرار دادن موضوعی جنگی به ملودرامی خانوادگی پرداخت و در فیلم بعدی اش یعنی گل های داوودی (1364) صریحاً موضوعی ملودرام را جلوی دوربین برد؛ فیلم داستان آشنایی و دوستی دختر و پسری نابینا و عشقی است که بین آنها به وجود می آید (همان). توجه داوران سومین جشنوارۀ فیلم فجر به این فیلم از یک سو و استقبال مردم از سوی دیگر، باب ملودرام را در سینمای پس از انقلاب باز کرد (همان). در همان سال، حسن محمدزاده مترسک را ساخت و موضوع نامادری را که همواره باب میل خانواده های ایرانی بود، دستمایۀ فیلم خود قرار داد؛ اقبال داوران جشنواره به این فیلم نیز دلیل دیگری بر رواج ملودرام در سینمای پس از انقلاب شد (همان).
