پانصد هزار سال است که بشر با زبان گفتار در کره زمین تکلم میکند. اولین زبان مکتوب بشر به 3500 سال قبل از میلاد مسیح و الفبا مکتوب به 1500 سال قبل از میلاد مس ح برم گردد.
جزئ ات ب شتر در ادامه مطلب + دانلود فا ل مقاله
منابع:
دارد
نوع فا ل:
Word قابل و را ش
تعداد صفحه:
53 صفحه
کد:
95 mt
الفبا و نوشتار در ایران
«پانصد هزار سال است که بشر با زبان گفتار در کره زم ن تکلم میکند. اولین زبان مکتوب بشر به 3500 سال قبل از میلاد مسیح و الفبا مکتوب به 1500 سال قبل از میلاد مس ح برم گردد. قبل از نگارش، انسان‌ها اطلاعات را در ذهن ذخ ره م کردند و ا ن اطلاعات س نه‌به‌س نه نقل شد. نکته ا نجاست که پ دا ش خط در اطراف و اکناف عالم کماب ش در ک زمان آغاز شد. کل ه تمدن‌ها بشر به فراگ ر و ارائه هر آنچه در ط معاملات و سفرها خود اد گرفته بودند، پرداختند. نگارش در واقع ک عمل تلف ق است، صرف نظر از ا نکه آ ا افکار هم ح ن نوشتن منتقل م شود ا خ ر. رشد بشر قبل از اختراع هر نوع شکل نوشتار نوشتن را در برداشته است. گذشتگان ما به حافظه خود اعتماد کرده‌اند. نوشتن امکان عبور از زمان و مکان را فراهم میکند.»(وا ت، 1389: 9)
خط از نظر مورخان تاریخ جد د، شاخص مرز تار یخ و پ ش از تاریخ است . «در ارتباط با پ دا ش نوشتار مفهوم با د توجه داشت که خط، تنها وس له‌ا برا ثبت رو دادها محدود در روابط ز ستن ن ست؛ چنانچه معلوم است در تاریخ‌ها متداول، روابط بازرگان و ا دادوستدها نخست ن بشر را عامل مؤثر اول ه در پ دا ش خط م داند. عن ا ن رابطه آغازگر ورود به سرشت تاریخ انسان ن ست. در نقطه مقابل ا ن نگاه م توان خط را به مثابه ک اسطوره مورد شناسا قرار داد که صورت از پد دار روح و آگاه انسان است و ن روها نهفته در آن که حت م تواند حامل وجوه معناشناسانه ظر ف باشد. ا نکه نوشتار را واسطه‌ا بدان م که در رابطه با ح ث التفات آگاه ما قرار م ابد، دل ل نم شود که آن را به سطح علائم برا اطلاع رسان روزمره تقل ل ده م، که در نها ت به سطح نازل‌تر کدها و فرهنگ لتراست م رسد.» (دادبه، 1389: 14)
«در زمان‌ها کهن، به انگ زه‌ها که هنوز به درست آشکار ن ست، هر ک از هفت س اره شناخته‌شده آن روزگار را با شغل و پ شه‌ا ، همبسته م دانستند. ک از ا ن س ارات که آن رابه نام "عطارد" ا "ت ر" م شناس م و در ایران غرب "نبو" خوانده م شد، با نگارش و نو سندگ در پ وند بود. واژه‌ها نبشتن (نوشتن) و نب از ر شه "نبو" ا زد کتابت م باشد.» (عطا فرد، 1389: ۱۳۵)
