برای روشن کردن این که هنرمندان دوره ی مدرن با چه ترکیبی از عقاید و باورهای علمی رو به رو بوده و تجارب و واکنش های آنان در کدام فضای سیاسی و اجتماعی رخ داده است.
جزئیات بیشتر در ادامه مطلب + دانلود فایل مقاله
منابع:
دارد
نوع فایل:
Word قابل ویرایش
تعداد صفحه:
19 صفحه
کد:
67 mt
بازتاب تحولات سیاسی/ اجتماعی در کار هنرمندان
طرح صداهای تازه در فضای سیاسی و شیوه های حکومتداری که در فعالیت احزاب چپ اروپایی نمود پیدا می کرد، رئالیسم اجتماعی را به عنوان یک گرایش جدید هنری در درون نظام سرمایه داری شکل می داد. هر چند بسیاری از هنرمندان غربی از این که تمایل یا توجه آنان به تفکر سیاسی مارکسیسم و کمونیسم علنی باشد ابا داشتند، اما رد پای رئالیسم اجتماعی در مکاتبی مختلفی دیده می شود. رسم منتقدینِ هنر مدرن در دنیای سرمایه داری آن بود که آثار متعلق به بلوک شرق را کم اهمیت و شعاری جلوه دهند.
اندکی بعد هنرمندان دادائیست، اکسپرسیونیست و کوبیست، چپ گرایی به معنی رد و طرد ارزش های زیبائی شناسانه ی جامعه ی بورژوازی را در کار خود ظاهر کردند، به این ترتیب که یا علنا با آن به مخالفت برخاستند و یا از آن فاصله گرفتند. نگاه تند و انتقادی هنرمندان به ارزش های رایج هنری، با تولید اثاری که زشت و کثیف و حرمت شکن بودند، نشان داده می شد. بسیاری از اثار موسوم به هنر زشت، به رئالیسم تند اجتماعی تعبیر می شدند که با گردآوری و نمایش چیزهای مشمئزکننده ای که انسان پیرامون خود تجربه می کند، در واقع زشتی های جامعه و ابطال ایده آل های مدرنیسم را آشکار می نماید.
جدای از واکنش در برابر ارزش های رسمی و رایج هنر که حفظ ان ها وظیفه ی نهادهای رسمی و حکومتی تلقی می شد، جایگاه اجتماعی هنرمندان و شرایط معیشتی آن ها، در نوع نگاه آنان به محیط پیرامون تاثیر زیادی داشته است. به جز چند مورد استثنایی که نقاشان از ثروت و رفاه مناسبی برخوردار بودند (از جمله سزان و لوترک) و یا فعالیت هنری اشان موجب کسب شهرت و ثروت شده بود (پیکاسو و سالوادور دالی)، اغلب هنرمندان نقاش دوره ی مدرن در عسرت به سر بردند و با تهدیدهای جدی برای کشیده شدن به ورطه ی جنون و افسردگی یا خودکشی رو به رو بودند. واکنش به نظام فکری/ اعتقادی رایج و وعده های پرشور اما عمل نشده ی مدرنیسم- چه با گوشه گیری و فقر یا عصیان و نفی پاسخ داده شده باشد- بیانگر روان حساس و دردمندی است که از ایجاد توازن بین درون و بیرون باز می ماند. تنها عاملی که می تواند افتادن در چنین ورطه ای را توجیه نماید، علاقه ی مفرط و دلبستگی شدیدی است که نقاشان و به طور کلی هنرمندان نسبت به کار خود داشته اند. آن ها باید به این باور رسیده باشند که "به این دنیا آمده اند تا هنرمند باشند".
