رئالیسم به مثابه یک روش هنری قابل تعمیم به بسیاری از آثار هنری – صرف نظر از سبک یا اسلوب معین- است. رئالیسم را در آثار می توان بازشناخت که هنرمند از سطح ظواهر عینی فراتر رفته، حقایقی از روابط گوناگون و پویای انسانها با یکدیگر و با محیطشان را بیان می کند
جزئیات بیشتر در ادامه مطلب + دانلود فایل مقاله
منابع:
دارد
نوع فایل:
Word قابل ویرایش
تعداد صفحه:
23 صفحه
کد:
18 mt
رئالیسم مدرن
نسل جدید هنرمندانی که پس از اکسپرسیونیسم انتزاعی پدیدار شدند، از خودسرانگی و شورانگیزی بیان شخصی روی گرداندند و جویای آن شدند که بلند پروازی های خودنمایانۀ خود را در قالب موازینی ملموس و جهانشمول بریزند. این جست و جو در دو جهت متفاوت پیش رفت. در حالی که هنر غیر تصویری (چه انتزاع پسانقاشانه، چه مینیمال آرت آمریکا و چه کنستروکتیویسم ریاضی بنیاد اروپا) ارزشی ذاتی و بی نشان رنگ، فرم و عدد را اساس کلاسی سیسم مدرن خود می دانست، دو نقاش جوان- جسپر جانز و رابرت راشنبرگ – در نیویورک توجه شان را به واقعیت مشهود زندگی روزمرۀ شهری معطوف کردند و موفق شدند قاطعانه تر بند سنت را بگسلند. در پی آنان و با ظهور پاپ آرت امریکایی و گونه های انگلیسی و اروپایی آن ، هنر پس از جنگ به سوی یک رئالیسم جدید راه گشود. .(بکولا 1378، ص290) گئورگ اشمیت ، در رسالۀ خود در باب رئالیسم و ناتورالیسم (1959)، با یکسان شمردن دو اصطلاح «رئالیسم» و «ناتورالیسم» مخالفت می کند. به گفتۀ اشمیت، «ناتورالیسم»، به اسلوب و سبک مربوط می شود، حال آنکه «رئالیسم» را ، در درجۀ اول، باید نوعی نگرش یا طرز تفکر دانست. اشمیت می نویسد:
متضاد رئالیسم، ایده آلیسم است. نقاشی رئالیستی، معرفت واقعیت به وسیع ترین معنایش را مد نظر دارد: نه فقط واقعیت مشهود خارجی، بلکه همچنین واقعیت نادیدنی درونی، اما هدف نقاشی ایدآلیستی بیشتر ارتقای واقعیت است تا شناخت آن. معیارنقاشی رئالیستی، محتوای واقعیت آن اعم از واقعیت دیدنی و واقعیت روانی است. ]...[ . در هر حال، مسئله رئالیسم و ایده آلیسم، بیشتر مسئله طرز تفکر است تا شیوه کار هنری. هنر رئالیستی و هنر ایدآلیستی ممکن است دوشادوش هم در هر زمانی، حتی در یک هنرمند یافت شوند.(همان، ص370)
چنانچه بخواهیم مانند اشمیت، هرگونه جست و جوی صادقانه برای آگاهی و شناخت را معادل رئالیسم بدانیم، آنگاه این مفهوم چنان وسیع خواهد شد که دیگر در چارچوب بررسی تاریخ هنر جای نمی گیرد. این مسئله وقتی روشن می شود که گئورگ اشمیت، هنر انتزاعی قرن بیستم – کاندیسکی ، موندریان و نقاشی انفرمل - را رئالیست می شمارد، صرفاً به این دلیل که نوعی واقعیت درونی را می نمایاند.
