با جستجو در تاریخ ایران زمین و در آثار بجا مانده از دوران‌های مختلف این امپراطوری كه چه بصورت مكتوب در كتبیه‌ها و سنگ‌نوشته‌ها و یا بصورت منقوش بر روی اشیاء سفالی و سرامیك و مفرغی آن دوران، همه حكایت از اهمیت وجودی این حیوان داشته .
جزئیات بیشتر در ادامه مطلب + دانلود فایل مقاله
منابع:
دارد
نوع فایل:
Word قابل ویرایش
تعداد صفحه:
16 صفحه
کد:
08 mt
اسب در ایران غربی در نیمه اول هزاره یکم ق م
از اواخر هزاره دوم ق م موج های تازه ای از هندواروپاییان به پشتیبانی گردونه ها و سوارانشان به اروپا و خاورمیانه و هند شمال غربی سرازیر شدند و در همه جا تسلط یافتند. همدر این زمان به کاربردن دهنه فلزی و تخته زین نمدی یا بافته شده آغاز گشت و سواری را آسانتر و معمولتر ساخت و اخته کردن اسبان سرکش باب گردید و ساز و برگ و افسارسواری کاملتر گشت ٬ چنانچه در آغاز هزاره بعدی ٬ لشگریان هیتی ٬ مصری ٬ آشوری ٬ عیلامی و آریایی به نیروی سواره نظام مجهز گردید. از همین زمان است که آثار اسب را درگیان ٬ تپه سیلک ٬ چغازنبیل و شوش یافته اند. در سیلک گردونه خورشید و نریان مقدسش را بر ظروف سفالین نقش کرده اند و در حسنلو و باباجان (لرستان شرقی) بازمانده اسبان مدفون و ساز و برگ مفرغینشان را به دست آورده اند.
به گواهی اسناد کتبی آشوری ٬ گروه های ایرانی که اینجا و آنجا جمع آمدند و سرانجام دولت ماد را بنیادریختند ٬ مردمی بوده اند سوارکار و اسب پرور ٬ که در گروه های پراکنده و یا منظم سواره به صفوف گردونه رانان آشوری می تاختند و پس از آسیب رسانیدن به آنها به کوهستان هامی گریختند ٬ به طوری که گردونه سواران آشوری از تعقیبشان عاجز می ماندند. این امر باعث شد که خود آشوریان هم به تشکیل سواره نظام بپردازند و جهانی را به خون و ویرانی کشند و در ایران تا حدود کردستان و لرستان رخنه کنند و تارج های بسیار مشتمل بر اسب و ساز و برگ های مسین و آهنین و نیز مردمان اسیر با خود ببرند
بر این منوال ایرانیان غربی در مدت دویست سال از آشوریان زیان دیدند و به ویژه مادها صدمات فراوان خوردند. نقوش برجسته آشوری متعلق به پایان سده هشتم ق م مادهایی رامی نمایانند که باج مفصل بیشترمشتمل بر نریان های نیرومند و آراسته به دربار آشور می آوردند تا بدان جا که آشوریان از مردم ماد به جای خراج فقط اسب می خواستند. دهنه و لگام های مفرغین و آهنین هم از لایه های مادی به دست آمده است و در تپه نوش جان استخوان های اسبانی جسته اند که بلندی آنها از زمین تا شانه میان 105 تا 15سانتی متر بوده است و میانگین بیشترشان به 135 تا 137 سانتی متر می رسیده و در اندازه های سبک تا خیلی سنگین فرق می کرده اند.سرانجام هَُوخشتَر ٬ از فرمانروایان ماد ٬ سواره نظامی منظم تربیت کرد و با آن آشوریان را
