شهروندي در حیات اجتماعی انسان ها هرگز پدیده اي واحد و یکپارچه نبوده و معانی متعددي را به خود اختصاص داده است. در تحول تاریخی، می توان نخستین مظاهر شهروندي را در بین النهرین و در تمدن سومر یافت این پدیده پس از مدتی افول، دیگر بار در تمدن آتن ظهور کرد و با تجلی دموکراسی در دولت شهرهای یونان تحقق یافت.
جزئیات بیشتر در ادامه مطلب + دانلود فایل مقاله
پیشینه داخلی و خارجی:
دارد
منابع فارسی:
دارد
منابع لاتین:
دارد
نوع فایل:
Word قابل ویرایش
تعداد صفحه:
67 صفحه
کد:
1610 mg
تاریخی بر مفهوم شهروندی- نظریه ی شهروندی پوپر- مولفه های کلیدی شهروندسازی- طبقه بندی مارشال از شهروندی- تالکوت پارسونز- هابرماس- تعریف شهروندی به صورت یک فرآیند- انواع نظریه شهروندی- نظریه شهروندی پیشامدرن- نظریه شهروندی مدرن- نظریه شهروندی پسامدرن- شهروند و شهروندی- مولفه های شهروندی- نگرش شهروندی- وطن دوستی- شهروندی و حقوق شهری- جامعه مدنی به عنوان بستر مناسب اخلاق مدنی و شهروندی- جامعه مدنی و جامعه پذیری سیاسی و مشارکت گرایی- - شهروندی فعال - اعتراض و تغییرات اجتماعی- زمینه و محرک های شهروندی فعال- اقدامات و رفتارهای لازم شهروندی فعال - ویژگی های صلاحیت مدنی وشهروندی فعال- عرصه خصوصی و شهروندی فعال- شهروندی فعال و سرمایه اجتماعی-.مطالعات پیشین- داخلی- خارجی- فهرست منابع- منابع لاتین به ترتیب
شهروندي در حیات اجتماعی انسان ها هرگز پدیده اي واحد و یکپارچه نبوده و معانی متعددي را به خود اختصاص داده است.
در تحول تاریخی، می توان نخستین مظاهر شهروندي را در بین النهرین و در تمدن سومر یافت این پدیده پس از مدتی افول، دیگر بار در تمدن آتن ظهور کرد و با تجلی دموکراسی در دولت شهرهای یونان تحقق یافت.
در این زمان، شهروندي با تأکید بر تعهدات و مسئولیت ها به معناي مشارکت در دولت شهرها بود.
دو شهر آتن و اسپارت دو نمونه آرمانی با اصول سیاسی متضاد، مظاهر دموکراسی و استبداد، شاهد ظهور شهروندي بودند.
اهم وظایف شهروندان آتنی، مشارکت در امور حکومتی و قضایی و در اسپارت ایثار و از خودگذشتگی در قالب شهروند- سرباز بود (هیتر، 1999: 44-45).
به این ترتیب، در یونان باستان ارتباطی نزدیک میان سرنوشت افراد و جامعه وجود داشت و در حقیقت سرنوشت فرد در سرنوشت جامعه تجلی می یافت.
این پیوند مستلزم تعهدات و انجام وظایفی بود که فرصت هایی برای کسب فضیلت اخلاقی و خدمت به جامعه تلقی می شد.
البته در این گستره، افراد بی شماری نظیر زنان، کودکان، بردگان، بربرها و بیگانگان شهروند محسوب نمی شدند.
(الیور و هیتر، 1994: 13) در روم باستان شهروندي در معناي کاملاً جدید، دیگر به عضویت در دولت شهر وابسته نبود و به طور قابل ملاحظه اي افراد خارج از آن محدوده را نیز در بر می گرفت.
در این دوره، رومی ها پس از فتوحات جنگی با اعطاي حق عضویت، به ساکنان سایر سرزمین ها به عنوان سربازان ذخیره و گروه هاي آماده دفاع از مرز هاي امپراتوري، حق شهروندي اعطا می کردند.
بنابراین، شهروندي افزون بر گستره، در معنا نیز دستخوش تغییراتی شد؛ به طوري که پیوند خود را با مشارکت از دست داد و بیشتر به یک موقعیت قانونی تبدیل گردید (کستلز و دیویدسون، 2000: 33).
