اگر چه بسیاری معتقدند انسان ها از یک سیستم حافظه برخوردار هستند، تحقیقات جدید اشاره بر این دارند که حافظه ممکن است بیشتر از یک سیستم باشد
تالوینگ (۱۹۸۵) سه سیستم حافظه را مطرح کرد: جنبشی، رویدادی و معنایی، هر یک از این سیستم ها نوع خاصی از اطلاعات را ذخیره می کنند. حافظه جنبشی (مربوط به طرز عمل) ناخودآگاه است و وظیفه اش حفظ و شناخت حرکات بدن مانند راه رفتن، صحبت کردن، شنا کردن می باشد. حافظه رویدادی که شامل تمام تاریخچه فردی یا دانش شخصی ما است؛ این حافظه خزانه تجارب منحصر به فرد و افکار شخصی مان است. حافظه معنایی شامل همه دانشی است که ما در مدرسه و زندگی یاد می گیریم و این بیشتر از طریق آموزش و اطلاعات تجربی یاد گرفته می شود. حافظه بلند مدت از این سه حافظه تشکیل می شود.
انسان ها هم چنین دارای حافظه کوتاه مدت می باشند که اطلاعات را تا زمانی که در سیستم حافظه بلند مدت ذخیره شود، حفظ می کند کوهن ۱۹۸۲) اگر چه سيستم حافظه ممکن است به عنوان یک پدیده تصور شود، حداقل به سه شیوه مختلفی که توضیح داده شد، عمل می کند. نارسایی مربوط به اختلال های یادگیری در رمزگردانی، در حافظه معنایی، فهرست نویسی و یادآوری اطلاعاتی که شخص آموخته است، آشکار می شود (مان لیبرمن، ۱۹۸۴؛ کمیته کارگزاران ۱۹۹۰)
با این وجود ولاتينو (۱۹۸۷) اشاره کرد که به احتمال زیاد اختلال های خواندن از آموزش ناقص در حافظه کوتاه مدت ناشی می شود و بازیابی اطلاعات از سیستم زبانی ناشی از نقصان در حافظه بلند مدت می باشد. هم چون این نوشته، این مساله که آیا اختلال های یادگیری نتیجه مشکلاتی در ذخیره یا بازیابی اطلاعات از حافظه بلند مدت است یا ناشی از نارسایی در خود سیستم حافظه، موضوعی است برای تحقیقات آینده.
نمونه موضوع پیشنهادی :
پیش بینی مشکلات رفتاری دانش آموزان و اختلال های یادگیری بر اساس سبک فرزند پروری والدین