احساس رضایت فردی از فعالیتهای فوق برنامه صرفا نتیجه قضاوتهای مطلوب دیگران نیست؛ بلکه نتیجه لذت دانش آموزان از انجام این فعالیتهاست.

این لذت با در نظر گرفتن این حقیقت زیاد می شود که هیچ کس ناچار به شرکت در فعالیتهای فوق برنامه ای که از آنها خوشش نمی آید، نیست یا مجبور به کار کردن زیاد برای جلب رضایت دیگران نیست. برغم کارهای آموزشی، دانش آموز می تواند آن دسته از فعالیتهایی را که باعث رضایت او می شود و فرصت بهتری برای پیشرفت او ایجاد می کند، انتخاب کند. علاوه براین با کاهش میزان علاقه دانش آموز به فعالیتهای تحصیلی، فعالیتهای فوق برنامه باعث کنار آمدن با شرایط می شود. در سال دوم همان طور که قبلا خاطرنشان کردیم کاهش علاقه و رضایت فردی دانش آموز در فعالیتهای تحصیلی همراه با افزایش علاقه در فعالیتهای غیر تحصیلی مثل موسیقی و هنر است.

در دبیرستان، لذت دانش آموز از مدرسه بیشتر نتیجه مشارکت در فعالیتهای فوق برنامه در مقایسه با مطالعات و کار کلاسی اوست. تحت چنین شرایطی موفقیت یا عدم موفقیت در این فعالیتها به طور عمده مشخص کننده نگرش آنها به مدرسه و چگونگی سازگاری او با مدرسه است. این امر برای دانشگاه نیز صحت دارد، بیشتر دانشجویان دانشگاه سعی می کنند نسبت به رشته خود با گرفتن نمره های خوب علاقه کافی نشان دهند تا بتوانند بعد از فارغ التحصیل شدن به شغل خوبی دسترسی پیدا کنند.

موفقیت در فعالیتهای فوق برنامه نسبت به موفقیت آموزشی اثر بیشتری بر تصور از خود دانش آموز دارد؛ زیرا بیانگر این حقیقت است که بیشتر دانش آموزان به دلایل اجتماعی از مدرسه کناره گیری می کنند. اگر آنها احساس کنند که به دلیل نداشتن شهرت در هیچ زمینه ای، کسی نیستند با عصبانیت محیطی را که باعث یادآوری حقارت و کمبودشان می شود، ترک می کنند (اندرسون، ۱۹۹۴).


موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :

بررسی تاثیر فعالیت های فوق برنامه بر خودکارامدی تحصیلی و عملکرد تحصیلی دانش آموزان


دانلود پروپوزال کامل این موضوع