بیماری های قلبی-عروقی از عمده ترین علل مرگ و میر در کشور های توسعه یافته می باشند که از این میان بیماری عروق کرونر قلبی (CHD) به عنوان کشنده ترین بیماری قلبی عروقی شناخته شده و بیش از 50 درصد مرگ های قلبی را به خود اختصاص می دهد (ریدکر ، جینست و لیبی ، 2001). بیماری کرونر قلب، بیماری است که در آن دیواره رگ هایی که وظیفه ی خون رسانی به قلب را دارند ضخیم می شوند. این ضخیم شدگی که آترواسکلروز نامیده می شود تولید پلاک می کند که می تواند خون رسانی به عضله ی قلب را محدود کند. اگر محتویات پلاک آتروم در معرض جریان خون واقع شود منجر به لخته شدن خون و مسدود شدن جریان آن می گردد (سازمان بهداشت جهانی ، 2013؛ به نقل از صباحی و اکبر زاده توتونچی، 1393).
مشخصه ی پاتوفیزیولوژی این بیماری، رسوب غیر طبیعی چربی، مواد و بافت فیبروزی روی پوشش داخلی دیواره ای عروق خونی شریانی است (برونر ، سادوراث ، 2009). معمولا متخصصان قلب و عروق عوامل مشخصی مانند فشار خون بالا، سطح کلسترول بالای خون، دیابت و چاقی را در ارتباط با این بیماری مطرح ساخته اند (برونر ، سادوراث، 2009). به دنبال بیماری عروق کرونر قلبی به طور معمول بیماران مشکلات متعددی مانند درد، تغییر در جریان خون بافتی، تحمل نکردن فعالیت، سازگاری غیر موثر با بیماری، اضطراب و تظاهرات روانی شدید را تجربه می کنند (نوری سعید، اکبری و سالاری، 1393).
اصولا در بـیمارانی کـه مبتلا به مشکل مزمنی، مثل ضایعه عروق کرونر هستند، درمان قطعی بیماری یک هـدف واقـعی و دست یافتنی تلقی نمیشود، چرا که این بیماری ناتوان کننده بوده، سیری پیشرونده دارد و عوامل متعدد بیرونی و درونی بـر تـشدید و بـهبود آن مؤثر میباشد (لوکارینن ،1998). آژانس تحقیقات و مراقبتهای بهداشتی در رابطه با ضرورت توانبخشی بیماران کرونری اظهارمیدارد در آمریکا سالانه بیش از دو مـیلیون بـیمار کرونری جدید نیازمند برنامههای مراقبتی وتوان بخشی میباشند. چرا که بررسیها نشان داده، پیگیریهای مـراقبتی بـاعث افزایش توان فعالیتی، کاهش بروز درد قلبی،کاهش میزان نـارسائی قـلبی، افزایش تـعاملات خانوادگی و اجتماعی وکاهش تنیدگی و در نهایت بهبود کـیفیت زنـدگی این بیماران شده است(گی ،1999).
شماره 54