بررسی ویژگیهای جمعیت شناختی افراد مبتلا به لکنت زبان
جزئیات بیشتر در ادامه مطلب + دانلود فایل پروپوزال
سال نگارش:
جدید
منابع فارسی:
دارد
منابع لاتین:
دارد
نوع فایل:
Word قابل ویرایش
تعداد صفحه:
17 صفحه
شماره:
518
یکی از کارآمدترین و موثرترین ابزارها برای بیان افکار انسان، زبان است. زبان به عنوان یکی از عملکردهای عالی ذهن انسان، موضوع بسیاری از پژوهش های علمی را به خود اختصاص داده است. رشد و تحول مهارت های زبانی که شامل دانش های واجی، واژگانی، نحوی، معنایی و کاربردی است برای دستیابی به گفتار روان لازم و ضروری است (روستین ، کوک و اسپنس ، 1995). گاهی توانایی های زبانی در انسان به علل شناخته یا ناشناخته دچار اختلال و آسیب می گردد؛ یکی از اختلالات مهم و شناخته شده در زمینه توانایی های زبانی و گفتاری، لکنت است (ماسون ، 2000). لکنت رشدی یک اختلال روانی گفتار است که تقریباً یک درصد افراد جامعه را درگیر می کند (واتکینز ، اسمیت ، دویس و هاول ، 2008).
از آنجایی که نشانه های حرکتی موجود در لکنت شباهت بسیار زیادی با اختلالات حرکتی همچون سندرم توره، دیستونیا و پارکینسون دارد، از این رو لکنت به عنوان یک اختلال حرکتی قلمداد شده و علت واحد و مشخصی در رابطه با آن شناسایی نشده است (مولت ، 1999؛ جونز ، وایت ، لوسون و اندرسون ، 2002؛ الم ، 2006). در سال های اخیر علل عصب شناختی و تئوری عصبی-حرکتی توافق بیشتری را به خود اختصاص داده است به طوری که لکنت رشدی را یک اختلال عصبی-حرکتی ناشی از کنترل غیرطبیعی مطرح می کنند که نه تنها گفتار بلکه سایر دستگاه های حرکتی را با مشکل روبه رو می کند (جونز و همکاران، 2002).
براساس DSM-5، اختلال سیالی بهنجار و آهنگ سخن گفتن که با سن فرد نامتناسب است، ویژگی اصلی لکنت زبان را تشکیل می دهد. این اختلال با تکرارها و تطویل های صوت ها و هجاها و همچنین دیگر اختلال های سیالی گفتار در روانی کلامی همراه است (انجمن روان پزشکی آمریکا، 2013؛ ترجمه سید محمدی، 1393). اختلالات روانی گفتار، موضوعات وسیع و پرکاربردی هستند که با وجود سالها تحقیق و پژوهش هنوز از دیدگاه بسیاری از آسیب شناسان گفتار و زبان از پیچیده ترین اختلالات می باشد و آنرا به عنوان عارضه ای چند بعدی مطرح می نمایند(پاکمن ، 2012).
این اختلال منحصر به یک فرهنگ، زبان و یا لهجه خاصی نیست و بطور کلی طبق آمار و ارقام مختلف، یک درصد از جمعیت جهان لکنت می کنند. اما با توجه به روند بهبودی خود به خودی لکنت، بویژه لکنت تکاملی که از سنین پیش از مدرسه آغاز می گردد به نظر می رسد بسیاری از این افراد بهبودی پیدا می کنند و این بهبودی بدین معناست که لکنت تکاملی بیش از یک درصد جمعیت را مبتلا می سازد. این میزان بهبودی خود به خودی در سراسر جهان مشاهده می شود و نژاد و فرهنگ خاص بر آن تاثیر نمی گذارد، اما سن بر میزان بهبودی خود به خودی تاثیر گذار است. میزان بروز این اختلال در کودکی چندین برابر شیوع آن در بزرگسالی است (لوید، ترجمه زنجانی، 1385).
همچنانکه در ویرایش پنجم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی آمده است لکنت زبان در 80 تا 90 درصد افراد مبتلا، در 6 سالگی روی می دهد، طوری که سن شروع از 2 تا 7 سالگی گسترش دارد (انجمن روان پزشکی آمریکا، 2013؛ ترجمه سید محمدی، 1393). برخی از مطالعات در سال 2002 میزان شیوع لکنت در فاصله سنی 5 تا 18 سال را 9/0 درصد محاسبه نمودند (هاول؛ ترجمه نیلی پور، 1388). ماسون(2000) در مطالعه خود میزان برزوز لکنت در سومین سال پس از تولدد کودکان را حدود 9/4% تخمین زده و پس از دو پیگیری مجدد در سال های بعد 09/5% برآورد گردید.