سرمایه فکری فراهم کننده یک پایگاه منابع جدید است که از طریق آن سازمان می تواند به رقابت بپردازد. بونتیس(1998) معتقد است سرمایه فکری عبارت از تلاش برای استفاده مؤثراز دانش(محصول نهایی) در مقابل اطلاعات (ماده خام) است.
سرمایه فکری اصطلاحی برای ترکیب دارایی ناملموس بازار، دارایی فکری، دارایی انسانی و دارایی زیرساختاری است، که سازمان را برای انجام فعالیت هایش توانمند می-سازد(مشبکی و قلیچ لی، 1386). سرمایه فکری شامل سه عنصر سرمایه ساختاری، سرمایه انسانی و سرمایه رابطه ای می باشد. سرمایه رابطه ای به روابط شرکت با سهامداران، مشتریان و عرضه کنندگان اشاره دارد. ذینفعان سازمان اغلب منابع ارزشمندی برای سازمان فراهم می کنند.بعنوان مثال، مشتریان درآمد را فراهم می کنند، عرضه کنندگان مواد خام را فراهم می کنند و توزیع کنندگان کانال های توزیع را تدارک می-بینند بنابراین طرف های استراتژیک شرکت برای توسعه محصول جدید سودآور هستند(هسو و فانگ، 2009). در ادبیات بازاریابی این سرمایه در زمینه های متعددی از جمله روابط مشتری- فروشنده، شبکه های کسب و کار و تعامل مشتری- شرکت مطالعه شده است(گریفیث و همکاران، 2010).
افراد با روابط و شبکه های بیشتر امکان کسب اطلاعات وتخصیص منابع بهتری را نشان می دهند. کارکنان با مهارت های ارتباطی بهتر و با ارتباط بیشتر با افراد خارج فرصت های بیشتری برای دسترسی به منابع مختلف دارند. این ارتباط امکان بهبود قابلیت توسعه فناوری را می دهد. ایجاد و حفظ سرمایه رابطه ای پایدار مستلزم این است که یک سازمان روابط تعاملی خوبی با سهامداران، مشتریان و عرضه کنندگان خود ایجاد کنند.
روابط بهتر فرصت های بیشتری فراهم می آورد که شرکای کسب و کار فن آوری های حرفه ای خود را با یکدیگر به اشتراک بگذارند. در عین حال سازمان ها اطلاعات جدیدتری از مشتریانشان برای بهبود قابلیت یادگیری سازمانی خود کسب می کنند. شرکت ها همچنین برای بدست آوردن منافع و مزایای جدید می توانند با استفاده از شبکه های مختلف همکاری نظیر ائتلاف در میان صنایع مشابه و یا متفاوت، انجام مطالعات با مؤسسات تحقیقاتی، منابع مختلف دانش نوآورانه بدست آورند و به دنبال فرصت های کسب و کار باشند(هسو و فانگ، 2009).
سرمایه رابطه ای شامل مباحثی همچون اعتماد، دوستی و احترام می شود که به عنوان درجه ای که طرفین احساس راحتی می کنند و خواهان اعتماد به طرف دیگر هستند در نظر گرفته می شود(آرینو و همکاران، 2001).